به گزارش سلام نو آنطور که ایسنا نوشته است تصور کنید یک دستگاه الکترونیکی کوچک به اندازه یک سکه زیر پوست شما کاشته شده است. این دستگاه به طور مداوم علائم حیاتی شما را رصد می‌کند، داروها را با دقت بالا به شما می‌رساند و حتی می‌تواند برای تحریک عضلات و اعصاب در درمان بیماری‌های مختلف به کار رود. اما شگفت‌انگیزتر از همه این است که پس از طی دوره درمان، این دستگاه به طور کامل در بدن شما حل می‌شود و نیازی به عمل جراحی برای خارج کردن آن نیست.
این، تصویری از دنیای آینده پزشکی با فناوری الکترونیک قابل جذب زیستی است. در این دنیای نوین، ایمپلنت‌های پزشکی از موادی ساخته می‌شوند که پس از انجام وظیفه خود در بدن، به طور بی‌ضرر تجزیه شده و جذب بدن می‌شوند.
مزایای این فناوری چشمگیر هستند. بدون نیاز به جراحی برای خارج کردن ایمپلنت، خطر عوارض جانبی و عفونت به طور قابل توجهی کاهش می‌یابد. از این رو، این فناوری می‌تواند در درمان بیماری‌های مختلف از جمله بهبود زخم و صرع تحول ایجاد کند.
اما ساخت چنین دستگاه‌هایی که بتوانند در محیط خشن بدن انسان کار کنند و سپس محو شوند، کار آسانی نیست. یکی از چالش‌های کلیدی، توسعه ماده‌ای محصور کننده است که بتواند قطعات الکترونیکی را در برابر رطوبت و تخریب برای یک دوره زمانی مشخص محافظت کند و پس از آن به طور کامل در بدن تجزیه شود.
اخیراً، یک تیم تحقیقاتی چند رشته‌ای برای این مشکل راه‌حلی نوین ارائه داده‌اند. آنها از چند لایه نازک از جنس اکسی‌نیترید سیلیکون (SiON) و یک پلیمر قابل جذب زیستی به نام پلی آنیدرید (PA) استفاده کرده‌اند تا ساختاری انعطاف‌پذیر و ضد آب بسازند. این ساختار لایه نازک با چیدمان چندین لایه، مسیری پر پیچ و خم برای نفوذ آب ایجاد می‌کند و به عنوان یک سدی در برابر رطوبت عمل می‌کند.
محققان معتقدند که این فناوری را می‌توان برای محافظت از انواع قطعات الکترونیکی مانند LED در داخل بدن استفاده کرد. آنها پیش‌بینی می‌کنند که طی ۵ سال آینده، این فناوری وارد فاز آزمایش‌های بالینی شود و آغازگر دوره‌ای جدید در دنیای پزشکی باشد.
چه مزایا و معایبی برای استفاده از ایمپلنت‌های الکترونیکی تجزیه‌پذیر وجود دارد؟
این فناوری چه کاربردهایی در دنیای واقعی می‌تواند داشته باشد؟
چه چالش‌هایی در مسیر توسعه و تکامل این فناوری وجود دارد؟
نظر شما