به گزارش سلام نو آنطور که ایسنا نوشته است در آن دوران، بیشتر فیلم‌های سینمای ایران در استودیو دوبله می‌شدند. دوبلورها، به‌ویژه در فصل‌های پاییز و زمستان، برای حضور در جشنواره فیلم فجر، صداگذاری و دوبله می‌کردند. اگر فیلمی به جشنواره نمی‌رسید، باید یک سال یا بیشتر در انتظار نمایش عمومی می‌ماند، و این موضوع به عبارتی، سرمایه تهیه‌کننده را به خواب می‌برد.
همچنین، در ایام عید نوروز، دوبله فیلم‌ها و سریال‌های خارجی نیز انجام می‌شد و دوبلورها روزهای نسبتاً شلوغی را سپری می‌کردند. در این دوران، بانو ژاله علو به‌عنوان مدیر دوبلاژ سریال “اوشین”، روزهای سختی را می‌گذراند تا گویندگان منتخبش بتوانند وقت خود را تنظیم و در استودیو حضور یابند.
یکی از گویندگان تازه‌کار آن دوران، در ایام منتهی به جشنواره فیلم فجر و همچنین هنگام دوبله فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی، به‌عنوان کارآموز با استاد سعید مظفری، هر روز از ساعت ۹ یا ۹:۳۰ صبح تا حدود ۳ یا ۴ نیمه شب، از یک استودیو به استودیو دیگر می‌رفت. گاهی دیگر چشمانش از خستگی باز نمی‌شد و به ناچار به منزل می‌رفت. اما هر بار که دوباره حوالی صبح و در تایم کاری روز بعد به استودیو می‌رفت، قدیمی‌ها را به شدت مشغول دوبله فیلم‌های دیگری بودند! در حالی که منِ جوان بیست و اندی ساله از خستگی نای حرف زدن نداشتم. همان فیلم‌ها و سریال‌هایی که امروز دوبله‌هایشان برایمان حسرت برانگیز و سرشار از خاطره است. سریال اوشین با دوبله‌ی زیبایش برای همیشه در یادها ماند.
نظر شما