عجیب‌ترین روستای شرق ایران

سلام نو _ سرویس گردشگری: روستای ماخونیک روستای عجیب و جذاب در استان خراسان جنوبی که جز هفت روستا و دهکده عجیب در جهان است.

روستای ماخونیک یک روستای منحصر به فرد در گوشه‌ای دور افتاده در استان خراسان جنوبی ایران است که قدمت آن به صدها سال پیش برمی‌گردد.

این دهکده مرموز که به عنوان سرزمین لی لی پوتیان شناخته می شود بیشتر ساکنانش افراد قد کوتاه هستند.

این روستا با معماری قابل توجه یکی از هفت روستای شگفت انگیز جهان است.

اغلب ساکنان این روستا قدی کوتاه دارند و دلیل این امر ازدواج‌های فامیلی و رژیم غذایی نامناسب اجداد این افراد است که به همین دلیل معماری خانه‌های روستا نیز برای افرادی با قدی کوتاه مناسب است.

علاوه بر ظاهر عجیب خانه‌های این روستا در گذشته اهالی روستا در مورد عادات غدا خوردن رفتاری عجیب داشتند و شاید جالب به نظر برسد که حتی چای هم نمی‌خوردند.

این روستا در شهرستان سربیشه، استان خراسان جنوبی، نزدیک مرز ایران و افغانستان واقع شده است. این روستای جذاب و دیدنی سالانه پذیرای گردشگران داخلی و خارجی بی‌شماری است.

معماری عجیب‌ترین روستای ایران

روستای ماخونیک در بالای تپه‌ای شکل گرفته است و خانه‌هایی با ارتفاع کم و با فاصله‌های کمی در کنار یکدیگر ساخته شده‌اند.

کف خانه‌های روستای ماخونیک یک متر از سطح زمین پایین‌تر است و برای ورود به خانه گردشگران باید خم شوند و درهای چوبی را رد کنند و سپس باید یک یا دو پله پایین بیایند تا به کف خانه برسند.

با وجود همه اینها، ساختار معماری خانه‌های روستای ماخونیک فقط به مصالحی همچون خشت و خانه‌های گلی محدود نیست.

سالهاست که خانه‌های آجری که به سبک امروزی هستند به ماخونیک نیز رسیده‌اند و رنگ و لعاب مدرن‌تری به روستا داده‌اند.

البته از ساختمانهای معروف این روستا می‌توان به وجود برجی اشاره کرد که در بالاترین نقطه نسبت به سایر خانه‌ها قرار گرفته و از آن برای دیده بانی استفاده می‌کردند.

مسافران با خرید اینترنتی بلیط هواپیما و سفر به استان خراسان جنوبی می‌توانند بازدید از روستای ماخونیک را در لیست جاذبه‌های گردشگری که بازدید می‌کنند قرار داده و از معماری خاص این منطقه نیز دید کنند.

افرادی که ملیت افغان داشته‌اند و چند صد سال پیش به این منطقه مهاجرت کرده‌اند ساکنان اولیه و اصلی روستای ماخونیک هستند. البته این مهاجرت مربوط به حدود ۴۰۰ سال پیش است.

با این وجود هیچ مدرک تاریخی مکتوبی درباره این روستا به جز سفرنامه کرونل چارلز ادوارد پیت که به خراسان و سیستان سفره کرده بود وجود ندارد، وی در آن سفرنامه حدود دو قرن پیش روستای ماخونک را در دوران حکومت قاجار و ناصرالدین شاه توصیف کرده است.

با این حال، طبق گزارش های باستان شناسان، دهکده باستانی ماخونک سرزمین تمدن آراتتا بوده و گفته می‌شود که انسان های کوتوله نیز از ۶۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح در این منطقه وجود داشته‌اند که دلیل این گفته‌ها نیز بر اساس مستندات کشف شده است.

در سال ۲۰۰۵ یافتن یک کوتوله مومیایی ۲۵ سانتی متری در منطقه نیز این ادعا را بیش از پیش تأیید کرده است.

کشف این کوتوله مومیایی به این باور دامن زد که این گوشه دورافتاده ایران، که شامل ۱۳ روستا از جمله روستای ماخونیک است، زمانی محل زندگی کوتوله‌ها بوده است.

اگرچه کارشناسان این ادعا را نیز مطرح کرده‌اند که شاید این مومیایی در واقع نوزادی نارس است که تقریباً ۴۰۰ سال پیش درگذشته است و در اطراف ماخونیک دفن شده است.

آداب و رسوم روستای ماخونیک

آداب و رسوم و باورهای مردمان ماخونیک بسیار جالب و شنیدنی است و حتما از شنیدن آن‌ها متعجب خواهید شد.

• مهاجرت و رفتن به شهر در بین ماخونیکی‌ها یعنی طرد جامعه و جابه‌جایی آن‌ها نیز منحصر به کلاته‌های منطقه ماخونیک است. آنان حتی با وجود فقر و مشکلاتی که داشته‌اند، حاضر به ترک روستا نمی‌شدند؛ هرچند که برای کارهای موقت و فصلی به‌جای دیگر می‌رفتند که تعداد آن‌ها بسیار کم بوده است.
• در باورها و عقاید ماخونیکی‌ها تجاوز و غارت اموال دیگران معنایی ندارد و مردمانی صلح‌طلب هستند که حتی شکار هم نمی‌کردند. بسیاری از آداب و رسوم نیز از نحوه قضاوت تا شیوه کشاورزی و از چگونگی تقسیم ارث تا بازی‌ها، همگی از گذشته‌های دور جریان داشته و اغلب آن‌ها دست نخورده باقی مانده است.
• زمین‌های کشاورزی این روستا کوچک و مینیاتوری بود و رعایت عدالت و شراکت را بسیار رعایت می‌کردند؛ به گونه‌‎ای که حتی یک دانه زردآلو را به چندین قسمت مساوی قسمت می‌کنند. گاهی سهم یک خانواده از درخت عناب تنها چهار دانه عناب در سال است. تا ۸۰ سال پیش نیز گندم را نمی‌شناختند و نان گندم نمی‌خوردند.
• جالب است بدانید این مردمان تا همین ۵۰ سال پیش کارهای عادی و رایج را نیز انجام نمی‌دادند. مثلا چای نمی‌نوشیدند، گوشت نمی‌خوردند و سیگار نمی‌کشیدند و این‌گونه کارها را گناه می‌دانستند. جالب‌تر آن که آن‌ها تلویزیون نداشتند و به آن شیطان می‌گفتند و هرگز اجازه نمی‌دادند کودکانشان تلویزیون تماشا کنند تا جادو نشوند.

• با قرنطینه کردن نیز آشنا بودند و چنانچه فردی بیمار می‌شد، او را به شکافی غار مانند در کوه می‌بردند و مداوا می‌کردند. با این نوع درمان، مردمان روستای ماخونیک به‌دنبال این بودند که از سرایت بیماری به دیگر افراد خانواده جلوگیری شود.
• خویشاوندی در بافت روستا بی‌تاثیر نبوده و بر اساس قوانین اجتماعی روستا، هر شخصی علاوه بر مالکیت خانه خود، مالک محدوده جلوی خانه‌اش نیز هست و به غیر از خانواده و اقوام نزدیک کسی حق ندارد در جلوی خانه‌اش خانه‌ای بسازد.