۷۲ ساعت سفر بی نظیر با قطار

سلام نو-فاطمه عرب‌زاده: نویسنده‌ای سوار بر ریل از نیویورک تا سانفرانسیسکو، مناظر خیره کننده و همسفران جذاب را در طول مسیر کشف می‌کند.

در آیووا با یک زن مسن شام خوردم که خودش را فقط به عنوان «خانم» معرفی کرد. آلوارز. وقتی در تاریکی به سمت جلو حرکت می‌کرد، قطار از این طرف به سمت دیگر تکان می‌خورد، و وقتی روبروی من در غرفه ما نشست، تقریبا تعادل خود را از دست داد. خانم آلوارز کوتاه قد و تنومند بود و موهای خاکستری مجعدی داشت. او یک لباس تیره با دکمه‌های بزرگ و گرد پوشیده بود.

اگر بگویم لطف می‌کنم تو را ناراحت می‌کنم؟ خانم آلوارز از من پرسید. من به خدا ایمان دارم، اما نمی‌خواهم او را بر کسی تحمیل کنم.

اخیرا Amtrak آنچه را که "غذاخوری سنتی" می‌نامد در برخی از قطارهای مسافت طولانی ارائه می‌کند و به مسافران در واگن ناهار خوری روی سفره‌های کتانی سفید با ظروف نقره‌ای، چینی و دستمال‌های آبی رنگ که با آرم راه‌آهن مزین شده‌اند، خدمت می‌کند.

مسافران برای صرف غذا در ماشین ناهار خوری در کالیفرنیا زفیر با غریبه‌ها جفت می‌شوند.

خدمه مسافران را برای وعده‌های غذایی تصادفی جفت می‌کردند، قرارهای کور برای صبحانه، ناهار و شام و شما فقط باید امیدوار بودید که با هم کنار بیایید. یک روز بعدازظهر در کلرادو با یک درامر سابق تور گروه سانتانا ناهار خوردم و برای صبحانه نان تست فرانسوی در صحرای یوتا با زوجی از داکوتای جنوبی خوردم. در سیرا با یک فروشنده کابل برای ارتباطات اسپکتروم شام خوردم.

اما هیچ کدام از این افراد کاملا شبیه خانم آلوارز نبودند. او روشی دقیق و واقعی برای صحبت داشت که به نظر من بسیار آرامش بخش بود.

بعد از اینکه گفتن فضل را تمام کرد، اولین چیزی که خانم آلوارز از من پرسید این بود که آیا فرصتی برای بوییدن گل‌ها دارم یا خیر. او به یک گلدان بلند رز صورتی روی میز ما اشاره کرد. من به آن توجه نکرده بودم، من خیلی مشغول نگاه کردن از پنجره به زمینی بودم که می‌رفت. آنها بسیار زیبا هستند. خانم آلوارز با تمرکز ادامه داد و حالا گلدان را تا دماغش گرفته است. شما انتظار ندارید گل رز به این زیبایی را روی میز قطار ببینید.

من به نوبه خود از او پرسیدم که آیا از سواری لذت می‌برد؟ او گفت: اوه، فوق العاده. من برای شاد بودن نیاز زیادی ندارم. من یک ناهار ساده را بسته بندی می‌کنم. من همیشه یک کتاب دارم. او از تلفن همراه خود استفاده نکرد. وقتی می‌خواهم فرزندانم بدانند من کجا هستم، آن را روشن می‌کنم. در غیر این صورت، من نمی‌خواهم از این موضوع اذیت شوم. مکثی کرد و صدایش را پایین آورد. من با شما صادق خواهم بود، من نیز کاملا نمی‌دانم چگونه از آن استفاده کنم.

راه آهسته

کار زیادی جز خواندن، گپ زدن با سایر مسافران و نگاه کردن به بیرون از پنجره وجود نداشت. بیابان‌های وسیع و خالی، مسیرهای مهیب و جنگل‌های ویران شده از آتش وجود داشت. در کوه‌های راکی، رودخانه بزرگ کلرادو مسیر خود را در بیشتر مسیر ما پیچید، و هنگامی که ما از کنار آن‌ها عبور می‌کردیم، قایق‌های رودخانه‌ای به قطار سفر کردند.

بخشی از دلیلی که تصمیم گرفتم با قطار ۷۲ ساعته از نیویورک به سانفرانسیسکو بروم، این بود که می‌خواستم سرعتم را کم کنم. این یک سال همه گیر عجیب دیگر بود، اما بسیار متفاوت از گذشته. و بیست و یکم با نوعی فشار و کشش بین انزوا و آزادی مشخص شد. در انزوا، ما همچنان از بازگشت امیدوارانه به عادی صحبت می‌کردیم، حتی زمانی که به زودی متوجه شدیم که دیگر هیچ چیز طبیعی در زندگی ما وجود نخواهد داشت، حداقل نه به روشی که می‌دانستیم.

اما پس از بیش از یک سال قرنطینه، ما همچنین توانستیم خودمان را متقاعد کنیم که زندگی‌های ما از بسیاری جهات بسیار سریع بوده است. به نظر می‌رسید که در کاهش سرعت هر چه می‌توانیم فضیلت بزرگی وجود دارد، در ارزیابی مجدد اولویت‌ها و علایقمان، و قول دادن به زندگی آگاهانه‌تر وقتی که «همه این‌ها» (تکان دادن بازوهایمان) تمام شد.

با این حال، به نوعی، به نظر می‌رسید که ما به‌محض کوچک‌ترین اشاره‌ای به آزادی مجدد، آن مفهوم را کنار می‌گذاریم. در بخش‌های خاصی از نیویورک به نظر می‌رسید که شهر دوباره زنده شده است. روزنامه‌ها تابستان ۲۰۲۱ را به عنوان تابستان عشق جدید اعلام کردند و حتی از آغاز بالقوه یک رنسانس جدید خبر دادند.

ناگهان تابستان عشق نیز تبدیل به تابستان برنامه‌ریزی شد: برنامه‌هایی برای دیدن دوستان، رفتن به قرار ملاقات، پیدا کردن آپارتمان. برنامه ریزی برای سفر، برای بازگشت به دفتر و برنامه ریزی برای جبران زمان از دست رفته.