سلام نو - سرویس فرهنگ و هنر | مرتضی کوه مسکن : در این سال ها تلویزیون با مشکلات زیادی از قبیله قهر کردن و کناره گیری افراد حرفه ای، ناکارآمدی برخی مدیران، تعدیل نیرو، تولیدات ضعیف، کاهش بودجه و ... مواجه بوده است و برای برطرف کردن این نیاز رویکرد مدیران بلند مرتبه سازمان به حضور هر چه بیشتری اسپانسرهای تبلیغاتی معطوف شده است.
از زمان حضور این اسپانسرها در تلویزیون، شاهد اتفاقات بسیار بدی در تلویزیون هستیم و کیفیت بسیاری از تولیدات کاهش پیدا کرده است و زمزمه هایی به گوش می رسد از اینکه آنقدر این اسپانسر ها در تلویزیون نفوذ پیدا کرده اند و قدرتمند شده اند که حتی می توانند عوامل برنامه و یا شیوه اجرا را نیز تعیین کنند یا حتی در تصمیمات بزرگ سازمانی نیز مداخله نمایند.
حضور اسپانسر های تبلیغاتی علی الخصوص ستاره مربع ها و تصمیم گیری آنها به جای مدیران ارشد موجب شده است که در بسیاری از برنامه‌های تاک شو یا مجری‌محور به جای استفاده از مجریان تلویزیونی قدرتمند از بازیگران شناخته شده استفاده شود و از آنجاکه بیشتر این برنامه‌ها با مشارکت مخاطبان تولید می‌شوند و باید توجه مخاطب را به برنامه جلب کرد تا آنها در مسابقات پیامکی آنها شرکت کنند، حضور افراد چهره برای جذب مخاطب بیشتر الزام پیدا می کند تا مخاطبین برنامه وسعت بیشتری پیدا کند.
معاونت صدا و سیما در دوره‌ای، استفاده از بازیگران به عنوان مجری در برنامه را ممنوع اعلام کرده بود، اما گویا این تصمیم مقطعی بوده است و در سال های اخیر این مسئله به عنوان یک رویه قابل قبول سازمان تثبیت شده است، به عنوان مثال شبکه نسیم با چند برنامه این چنینی رکود دار برنامه های تاک شو و مجری محور با حضور بازیگران چهره است.
شاید زمان هایی بود که بسیاری از مجری های تلویزیونی از قبیل شهاب حسینی، صابر ابر، رضا رشید پور، امیرحسین مدرس، احسان کرمی و... کم کم پس از مطرح شدن برنامه هایشان از اجرا و مجری گری فاصله گرفته و وارد عالم بازیگری می شدند، اما گویا پس از گذشت چندین سال این رویه بر عکس شده است و حال این بازیگران هستند که با تغییر رویه و چرخش از بازیگری به سمت اجرا منحرف شده اند.
بحث اینکه آیا حضور این افراد چهره در تلویزیون در جذب مخاطب موفق بوده است یا نه بحثی است که از پیش مشخص شده است، اما از لحاظ کاری تفاوت های محسوسی بین بازیگری و اجرا وجود دارد و اینکه یک فرد بازیگر شناخته شده‌ای است دلیلی بر این نیست که حتماً می تواند مجری خوبی نیز باشد، زیرا یک مجری باید توانایی اجرای خوب و با قدرت را داشته باشد و بتواند علاوه بر دارا بودن از یک دایره لغات قوی و حاضر جوابی، قدرت ذهن بالایی نیز داشته باشد و بعضا بسیاری از این بازیگران قدرت اجرای خوب در یک برنامه را ندارند و نمی‌توانند تسلط لازم را در این راستا داشته باشند و درست به همین دلیل در جایی که باید نقطه قوت باشند تبدیل به نقطه ضعف برنامه نیز می‌شوند و حتی شاید موجب ستاره سوزی آن بازیگر نیز شود.
تلویزیون به عنوان یک قطب به جای ساخت و تولید ستاره و معرفی نیروهای جوان و تازه نفس سراغ بازیگران سینما و تلویزیون رفته است و در سالهای اخیر این اشتباه بزرگ حتی بیشتر شده و حتی بازار رقابتی نیز ایجاد شده است تا اینکه هر شبکه یا برنامه بتواند هنرمند چهره تری را به عنوان مجری خود معرفی نماید و در نهایت با استفاده از این بازیگران به عنوان مجری به تعداد مخاطبین بیشتری دست پیدا کنند.
حضور افراد چهره به مقوله اجرا تا حدی به خواسته اسپانسرها بوده است، چرا که باید برنامه دیده شود و آنها برای این دیده شدن متوسل به هر نقشه ای می‌شوند، اما تضمین شغلی مجری ها چه می شود، زیرا در سالهای گذشته بسیاری از مجریان خوب و کاربلد تلویزیون به دلیل ممیزی ها و یا این حضور غیرحرفه ای حتی خانه نشین نیز شده اند، همان مجری هایی که علاوه بر تسلط بر اجرا می‌توانستند مخاطبان خود را نیز از پای برنامه نشستن راضی نگه دارند.
اینکه صرفاً به خاطر جذب مخاطب و در نهایت دریافت پول بیشتر از مخاطبان به جای استفاده از مجریان قدرتمند تلویزیونی از بازیگران شناخته شده استفاد کنیم، کاری عبث و بیهوده است و عواقب حضور افراد چهره در قامت یک مجری می توان اثرات مخربی را دراز مدت بر بدنه سازمان صدا و سیما وارد آورد و سبب سرخوردگی مجریان تلویزیون و از دست دادن انگیزه آنان شود و در چنین شرایطی مجریان سیما دیگر مجالی برای هنرنمایی پیدا نمی‌کنند و در کوتاه مدت اثرات سوء خود را هم بر روی مخاطب و هم بر روی خود ستاره ها می گذارد و تنها این اسپانسرهای تبلیغاتی هستند که در این آشفته بازار با دریافت مبالغ بالا بهره خود را ازاین اتفاق ها می برند.
ای کاش مدیران و مسئولان تلویزیون برای یک بار هم که شده جلوی این ضرر بزرگ را بگیرند و لذت کوتاه مدت خود را بر خانه نشینی همکاران خود ترجیح ندهند و نگذارند که مجری های خوب و کاربلد تلویزیون به دلیل تصمیمات غلط آنها به بازنشستگی زود هنگام دچار شوند و اجازه دخالت بیش از اندازه را به اسپانسرها ندهند تا حداقل برنامه‌ها از یک کیفیت حداقلی برخوردار شده و صرفا به جهت پر کردن آنتن تلویزیون و جیب سازندگان تولید نشوند.
