زبان‌های اشاره به طور کامل زبان‌های طبیعی هستند، از نظر ساختاری متمایز از زبان‌های گفتاری هستند. همچنین یک زبان اشاره بین المللی وجود دارد که افراد ناشنوا در جلسات بین المللی و به طور غیررسمی هنگام مسافرت و معاشرت از آن استفاده می‌کنند. این زبان یک شکل از زبان اشاره محسوب می‌شود که به پیچیدگی زبان‌های اشاره طبیعی نیست و دارای واژگان محدودی است.
