مهدی مصورالملک دستی به هنر نقاشی و عکاسی داشت؛ به طوری که از جمله نقاشان و عکاسان مطرح دوره قاجار بود.
مهارت نقاشی ابوتراب خان، مشهور به مهدی مصورالملک به حدّی بود که علاوه بر نقاشی روی سنگ، نقاش روزنامه های دولتی آن زمان یعنی روزنامه های شرف و شرافت بود.
مصورالملک در آن زمان با موسیقی دان های معاصر خود دوست بود و این موضوع باعث شد که حسین، فرزندش با موسیقی آشنا شد و برای فراگیری سازهای سه تار و تار نزد آقاحسینقلی و درویش خان رفت.
پس از آن که مدرسه ی موسیقی وزیری تأسیس شد در آن جا ثبت نام کرد و جزء نخستین هنرآموزان این مدرسه بود و با کلنل کاظم وزیری و علینقی خان وزیری همکاری نمود و به فعالیت موسیقی پرداخت.
حسین گل گلاب، در مقطع ابتدایی به مدرسه علمیه رفت و شاگرد استادانی چون عبدالعظیم قریب، میرزا ابراهیم قمی مسعودی، غلامحسین رهنما و شمس العلما قریب گرکانی بود.
گل گلاب برای ادامه تحصیلات خود در مقطع متوسطه وارد مدرسه دارالفنون شد و در آن جا از معلمانی که فرانسوی بودند و به زبان فرانسه تدریس می کردند، این زبان را فرا گرفت. او علاوه بر زبان انگلیسی به زبان فرانسوی هم تسلط یافت و سپس به فراگیری زبان روسی پرداخت و در سال ۱۲۹۵فارغ التحصیل مدرسه دارالفنون شد و سه سال بعد، علوم طبیعی را در مدرسه دارالفنون تدریس کرد.
سپس، حسین گل گلاب به فاصله ده سال، دوازده جلد کتاب در رشته علوم طبیعی نگارش کرد و تحصیلات خود را ادامه داد.
در سال ۱۳۰۱در رشته قضایی و علوم سیاسی ادامه تحصیل داد و از مدرسه عالی حقوق فارغ التحصیل شد و سپس در سال ۱۳۰۷ مسئولیت پژوهش ها و تحقیقات علمی گیاه شناسی در دانشکده پزشکی را برعهده گرفت و پس از آن به تدریس در دبیرستان نظام و دانشکده پزشکی گیاه شناسی پرداخت.
حسین گل گلاب در سال ۱۳۱۴موفق به دریافت مدرک دکترا در رشته علوم شد و در دانشسرای عالی و گیاه شناسی دانشکده پزشکی به تدریس فیزیولوژی گیاهی پرداخت.
وی در آن سال ها عضو فرهنگستان ایران شد و به عنوان مدیریت این فرهنگستان منصوب شد و در فاصله ی سال های ۱۳۲۶تا ۱۳۵۱به فعالیت های اجتماعی مختلفی پرداخت و در سال ۱۳۴۶ از او به عنوان نخستین استاد ممتاز دانشگاه تهران که فعالیت های علمی و فرهنگی بسیاری انجام داد، تقدیر شد.
حسین گل گلاب سپس به ترجمه آثار متعددی پرداخت و نمایش های کلاسیک مختلفی را برای هنرستان هنرپیشگی ترجمه کرد و علاقه او به هنر در حدی بود که به سرودن شعر و ترانه هم برای گروه سنی کودکان پرداخت و به حیطه های نقاشی و عکاسی هم علاقه مند بود و با دوربین خود به همراه رشید یاسمی، روح الله خالقی و کلنل وزیری به تپه های ماهورهای طبیعت ایران سفر می کرد.
وی نخستین فردی بود که میکروسکوپ را به آزمایشگاه های گیاهی ایران بُرد.
حسین گل گلاب بسیار فرد دقیق و نکته سنجی بود که نشأت گرفته از فعالیت های علمی و پژوهشی او بود و این موضوع در موسیقی او هم وجود داشت و در دو حوزه جزء استادان بزرگ شد.
وی در آن زمان علاوه بر فعالیت های موسیقی در کنار استادان مشهور موسیقی به عنوان نوازنده ای توانمند، به سرودن شعر و ترانه می پرداخت و جزء هنرمندان مطرح این حیطه بود که با بزرگانی چون شیدا، عارف قزوینی و ملک الشعرای بهار مورد ارزیابی قرار می‌گرفت.
یکی از ویژگی های خوب حسین گل گلاب این بود که برخلاف برخی از شاعران، بر روی آهنگ شعر می سرود زیرا به نت مسلط بود و وزیری او را تشویق به سرودن شعر و تصنیف هایی کرد که از جمله آثار برجسته حسین گل گلاب می توان به سرودهای حماسی «ای ایران»، «آذر آبادگان»، «خاک ایران» و «پایدار ایران» اشاره کرد.
تصنیف های «زبان عشق»، «ره عشق»، «بلبل مست» و «وصال دوست» از دیگر آثار زیبای حسین گل گلاب می باشند.
حسین گل گلاب در ۲۲اسفندماه سال ۱۳۶۳درگذشت که از ازدواج او و همسرش سه فرزند به نام های فرخ گل گلاب که در حوزه مهندسی راه و ساختمان، هما گل گلاب در حوزه دکترای داروسازی و شیمی آلی و داریوش گل گلاب در حوزه رادیولوژی فعالیت می کردند به یادگار ماند.
