به گزارش سلام نو، در ادامه این مطلب آمده است: در عصر جدید، روابط بین مصر و ایران از منحنی‌های تاریخی گذشت و گاهی نزدیک و گاهی دور شد. در آغاز قرن بیستم، مصر شاهد مهاجرت اقلیت ایرانی کوچکی بود که در مصر زندگی کرده و با بافت آن یکی شدند. از مشهورترین شخصیت‌های این اقلیت، تحیه کاظم، همسر رهبر فقید مصر، جمال عبدالناصر است که با وجود اختلاف ادیان و مذاهب، مورد علاقه و احترام تمام مصریهاست.
در واقع، مصر دشمنی تاریخی، سیاسی یا دینی با ایران ندارد و دشمنی حقیقی آن با طرف ترکیه عثمانی و کمالی است و مصری‌ها به خوبی می‌دانند که ترک‌های سنی ثروت‌های آن‌ها را غارت کرده و اتحادشان را از هم پاشیدند.
با پیروزی انقلاب اسلامی، روابط دیپلماتیک بین ایران و مصر قطع شد و در حالی که مصر با رهبری انور سادات برای معاهده صلح با اسرائیل آماده می‌شد، ایران پس از سقوط شاه، گزینه مقاومت در برابر اسرائیل را انتخاب کرد.
یکی دیگر از دلایل قطع رابطه ایران و مصر، میزبانی مصر از شاه برکنار شده ایران بود و در ادامه، ایران اسم «خالد الاسلامبولی»، قاتل انور سادات را بر یکی از خیابان‌های تهران گذاشت و در مقابل، مصر نام رضا پهلوی را بر خیابانی در شهر الجیزه در قاهره گذاشت. با این حال، دشمنی بین مصر و ایران به حد آزار رساندن دو طرف به یکدیگر، نرسید و در دوره حسنی مبارک، روابط دیپلماتیک بین ایران و مصر بازگشت، در همان زمان بود که دفتر حافظ منافع برای هر دو کشور گشوده شد.
وقتی که اخوان المسلمین به ریاست محمد مرسی به حکومت مصر رسید، روابط آن با ایران بهبود بیشتری یافت و در ۵ فوریه ۲۰۱۳، احمدی نژاد، رئیس جمهور وقت ایران به قاهره رفت. اما در ادامه، نشستی که محمد مرسی تحت عنوان «کمیسیون یاری سوریه» برگزار کرد، این نزدیکی را از بین برده و روابط بین ایران و مصر را به نقطه صفر رساند، با اینکه وزیر دفاع وقت دولت مرسی در آن زمان، یعنی عبدالفتاح السیسی به شدت با ورود ارتش مصر به جنگ علیه ارتش سوریه مخالفت کرد.
پس از سقوط دولت اخوان المسلمین، روابط راهبردی و اطلاعاتی بین مصر و سوریه از سر گرفته شد و مصر از تمام طرف‌های حامی تروریسم در سوریه خواست که از حمایت خود از این گرو‌ها دست بردارند./انتخاب
