ناامیدی شبیه دارویی تلخ است که بعدترها اثراتش دیده می شود.
دارویی تلخ اما هشیار کننده! فقط باید قورت دادنش را طاقت بیاورید!
اگر در ناامیدی هستید،اگر از آدم ها و شرایط مأیوس شده اید، صبر داشته باشید. تلخی اش را طاقت بیاورید. تمام می شود. چشم هایتان که ناامیدی را تجربه کنند،آرام آرام جوانه ها را پیدا می کنند.
به خودتان فرصت بدهید. ناامیدی می رود. فقط قبل از رفتنش حرف هایش را گوش دهید، او مسیری جدید را به شما نشان خواهد داد. دل به راه جدید بزنید و تا ناامیدی بعدی لذت ببرید.
در هر ناامیدی، فرصتی وجود دارد.شبیه جوانه ای کوچک که اگر آن را در میان خرابه ای ببینیم تصویر این خرابه معنا پیدا می کند. و اگر آن را نبینیم تصویر خرابه تا همیشه تلخ و تیره در ذهن ما باقی خواهد ماند.گاهی دیدن یک جوانه کوچک می تواند آخر داستان را جور دیگری تمام کند.
وقتی عمیقا ناامید می شویم از آدم ها و موقعیت ها انگار که آواری بر سرمان می ریزد و ما گیر می کنیم در میان خرابه های به جا مانده از پیش بینی هایمان!
آیا می شود انسان باشیم و ناامیدی را تجربه نکنیم؟ ناامیدی بخشی از رشد ماست،بخشی از بزرگ شدن ماست.
ناامیدی ها دیدِ ما را از شرایط و آدم ها تغییر می دهند و به ما یاد می دهند که به دنبال جوانه ها بگردیم!
ناامید شدن ها، دست ما را می گیرند و به ما می گویند: حالا بدون این شرایط جلو برو! حالا بدون این رابطه!
حالا مسیر رفتن را عوض کن! حالا اگر شبیه قبل نمی توانی جلو بروی، راه دیگری را پیدا کن و بعد به جوانه ای کوچک که نحیف و ظریف تازه سر برآورده اشاره می کند و می رود!
ناامیدی ها تمام می شوند و می روند و همیشه قبل از رفتن هایشان با ما حرف می زنند.حرف هایشان همیشه راه را به ما نشان می دهد.
تا ما از موقعیت ها و آدم ها ناامید نشویم نمی توانیم بخش هایی از قدرت درونی مان را پیدا کنیم.
آن جوانه های ظریف ما را به سمت قدرت هدایت می کند.آن جوانه های نحیف.
هیچ گاه ناامید شدنتان را جریانی همیشگی در نظر نگیرید. ما ناامید می شویم تا دوباره از نو شروع کنیم با هویتی مستقل تر و قوی تر.
ناامیدی بخشی از قد کشیدن ماست.
شاید فکر کنید ناامید شدن، طعم پوچی و تمام شدن می دهد اما این طور نیست.
