دستیار سابق کی‌روش: بازی ژاپن معنی کامل فروپاشی احساسی

به گزارش سلام نو، تیم ملی ایران به رهبری کارلوس کی روش نبردهای بسیار خوبی در جام ملت های آسیا 2019 داشت و بسیاری امیدوار به کسب اولین قهرمانی پس از 43 سال و شکستن طلسم بودند که در نهایت این اتفاق با حوادثی که در دیدار برابر ژاپن رخ داد، میسر نشد. تیم ملی که شاید قدرتمندترین تیم میان 4 تیم نهایی جام بود، در مقابل ژاپن با اشتباهی عجیب دروازه اش باز شد و در ادامه هیچ نشانی از تیم منسجمی که از کی روش سراغ داشتیم دیده نشد.

با صالح مصطفوی یکی از اعضای کادر فنی کی روش که البته طی سال های اخیر دیگر با تیم ملی همکاری نداشت، هم صحبت شده ایم تا به طور اختصاصی در مورد دیدار نیمه نهایی برابر ژاپن صحبت کنیم و اینکه چرا تاکتیک کی روش در این مسابقه ویژه جواب نداد.

اول اینکه دو تیم از هم شناخت کامل داشتند

در بازی با ژاپن تیم ملی ما کاملا از تیم ژاپن شناخت داشت و ژاپنی ها هم ما را می شناختند. تنها نقطه مبهم برای ژاپن و ما شاید یک یا دو بازیکن بود، که نمی توانستند درست در مورد ترکیب حدس بزنند. پس اولین نکته این است که تیم ها با شناخت کامل آمدند.

15 دقیقه اول متعلق به ژاپن بود

در 15 دقیقه اول نتوانستیم خوب ژاپن را کنترل کنیم. ژاپن می خواست در میان خط دفاعی و میانی ما توپ را بگیرد و سپس از فضای بین مدافعان میانی و کناری ما برای گل زدن استفاده کند. به غیر از بازی با عربستان این کار را در تمام بازی ها کرده بود. آنها بعد از تصاحب توپ  با کارهای ترکیبی ایجاد موقعیت می کردند. در 15 دقیقه اول به این فرصت رسیدند ولی نتوانستند موقعیت ایجاد کنند. ژاپن با وجود اینکه به قطر می بازد، با این وجود از روش هجومی موقعیت های زیاد و خوبی ایجاد می کند. با نفوذ به فضای دفاع کنار و دفاع وسط حریف مثل گلی که در فینال می زنند. در یک ربع اول ما در پوشش فضاهای دفاعمان مشکل داشتیم که وقتی این زمان گذشت، توانستیم این فضا را پوشش دهیم.

تاکتیک هجومی تیم ملی چه بود؟

این که تاکتیک هجومی تیم ملی چه بود؛ آنچه دیده شد، ریختن توپ های بلند برای سردار؛ در واقع اما کار اصلی ما این بود که بین خط دفاع و هافبک حریف با استفاده از طارمی، جهانبخش، قدوس، امیری و بقیه کارهای ترکیبی انجام دهیم و گل بزنیم. در بازی چین هم این کار را کردیم، هر چند گل های ما با روش های دیگر به ثمر رسید. در بازی عراق به دلیل خشونت بالای عراقی ها، این اجازه زیاد به ما داده نشد.

ژاپن عقب نشست، خطا کرد تا ضدحمله بزند

در بازی با ژاپن هر وقت خواستیم این کار را بکنیم، خطا کردند و کار به کاشته، اوت و کرنر رسید. آن موقع ژاپن چه کاری کرد؛ عقب نشست و روی ضد حمله کار کرد. روی یکی از این ضدحمله زمانی که پورعلی گنجی رفته بود یکی از دو مهاجم ژاپن را پوشش دهد، پورعلی نرسید که کنعانی زادگان برای پوشش جای خالی او رفت؛ بعد هم آن اتفاق افتاد که 6 تای از بازیکنان ما ایستادند؛ ارسال انجام شد؛ بیرانوند هم خروج اشتباه کرد و دروازه باز شد.

بعد از گل اول بزرگترین بهت فوتبال ما اتفاق افتاد

از اینجا به بعد در یک بهت بزرگ فرو رفتیم که بزرگترین بهت فوتبال ما در چند سال اخیر بود. اشتباهات فردی ما باعث شد تا گل دوم را با یک پاس اشتباه بدهیم و بعد از دریافت گل دوم هم بازی احساسی شد.

بعد از گل دوم تغییرات برای شوت در ریباند بود

تیم ما پس از این اتفاقات، تغییرات درستی داشت و دو تعویض همزمان انجام داد و سیستم 2-4-4 شد. مهدی ترابی، امید ابراهیمی، حاج صفی و سامان قدوس 4 هافبک ما بودند ولی برای یک منظور . یک خصوصیت مشترک وجود داشت میان این چهار نفر و آن هم شوتزنی بود. گل هایی که ژاپن در این جام خورد، اگر اشتباه نکنم 3 یا 4 تا از آنها روی شوت و ضعف دروازه بان حریف بود. ما به درستی این کار را کردیم تا در ریباندها از شوتزنی استفاده کنیم و جالب اینکه موقعیت های زیادی ایجاد شد که ضربه ها دقت نداشت.

بازی ژاپن معنی کامل فروپاشی احساسی

فکر می کنم اگر  ضربه آزمون گل می شد ما 3 بر صفر برنده می شدیم؛ مثل بازی قطر ژاپن. برای این بازی بهترین اصطلاح را کی روش به کار برد و آن هم فروپاشی احساسی.

پرخاش بازیکنان از دل جامعه ایران بیرون می آید

اینکه بازیکنان ما چرا این رفتار را کردند، نیاز به بحث های زیادی دارد. اینکه وقتی تحت فشار قرار می گیریم، نمی توانیم خودمان را کنترل کنیم فقط مربوط به بازیکنان نیست. مردم هم همینطور هستند؛ در رانندگی هم همینگونه هستیم و فوتبالیست ها هم از دل جامعه می آیند و همینگونه می شوند. اما در نهایت این پرخاش ما را از جامی که می توانستیم بگیریم، دور کرد.

تا قبل از بازی با ژاپن تیم ملی خوب بود

عملکرد تیم ملی ما تا قبل از گلی که از ژاپن خوردیم خوب، بود. روش های جدیدی را در بازی ها اجرا کردیم. همین قطر را قبل از بازی ها در یک بازی دوستانه بردیم. تیم ملی خوبی داریم، امیدوارم با انتخاب یک مربی خوب، روند خوبی داشته باشیم.

تاثیر نبود طارمی در شکست برابر ژاپن؟

نبود طارمی خیلی تاثیر داشت و شاید اگر بود می توانستیم با کارهای ترکیبی سردار و او موقعیت ایجاد کنیم و گل بزنیم. حالا ما طارمی را چطور از دست دادیم. بدون مورد و اینکه نیاز باشد. ما از روش کانتر پرس یعنی بازپس گیری سریع استفاده می کردیم و به همین خاطر بازیکنان خط میانی و هجومی ما بیشتر در معرض دریافت کارت زرد بودند ولی خطایی که طارمی انجام داد نیازی نبود. به خصوص وقتی 2-0 جلو هستی، نیازی به آن خطا نیست. می دانیم خودش از ما ناراحت تر ولی امیدارم درسی بشود برای آینده.

حالا چه سبکی از مربیگری بعد از کی روش برای تیم ملی بهتر است؟

به نظر من بهترین سبک، سبکی است که کلوب با لیورپول بازی می کند. بازپس گیری و انتقال سریع. در فوتبال ایران هم مثلا قلی زاده را داریم که شبیه محمد صلاح است. شبیه فیرمینیو، سردار و طارمی را داریم.  هافبک هایی شبیه لیورپول به شدت داریم. وحید امیری، احسان حاج صفی، قدوس و سایرین. ما مربی ای شبیه کلوب نیاز داریم. اینکه بتواند موقیت مالکیت بگیرد و با انتقال سریع ضربه بزند.

از کسانی که کی روش را انتخاب کردند باید تشکر کرد

ما باید دنبال مربی هایی بگیریم که سخت کوش، جوان و با انرژی هستند. مربی هایی که سبک ساز هستند نه دنباله رو. شاید زیاد نباید دنبال نام ها نباید رفت. آن گروهی که کی روش را انتخاب کرد باید از آنها تشکر کرد. کی روش یک سبکی را برای منچستریونایتد اجرا کرد و فضا به او در ایران داده شد و توانست کارهای خوبی انجام دهند.

دنبال مربی ای باشیم که جوان، پرانرژی و صاحب سبک باشد

دو بار صعود پشت سر هم همانطور که هادی عقیلی گفت کمتر از قهرمانی نبود. دنبال مربی ای باشیم که جوان باشد. مربی بالای 55 سال نباشد. بین 40 تا 55 سال باشد و صاحب سبک باشد. برای فوتبال ما سبکی شبیه سبک لیورپول جواب می دهد. مربیان کروات زیادی هم هستند که علاوه بر اینکه فرهنگ ما را می شناسند، کارنامه های خوبی هم دارند.