به گزارش ایسنا، در شب‌هایی که از صدای هواپیماهای جنگی خواب از چشمان کودکان می‌پرد، ساکنان غزه همچنان به آسمان خیره می‌شوند. در گوشه‌ای از جهان، آتش‌بس اعلام می‌شود، جنگ به پایان می‌رسد، طرف‌ها عقب‌نشینی می‌کنند و مسیرهای دیپلماتیک آغاز می‌شود. اما در این باریکه تحت محاصره، خبری از پایان درگیری‌ها نیست.
«حسن ابوقمر»، جوان فلسطینی در دلنوشته‌ای که در روزنامه گاردین منتشر شده، می‌نویسد: ویرانی، غم و بی‌خبری؛ برای ساکنان غزه، هر روز شبیه روز قبل است. بمباران‌ها ادامه دارند، خانه‌ها یکی‌یکی بر سرمان خراب می‌شوند و کودکانی که دیروز بازی می‌کردند، امروز دیگر زنده نیستند. ۲ سال است که برق نیست، بیمارستان‌ها نمی‌توانند پاسخگوی بیماران باشند، کلاس‌های درس آوار شده‌اند و خیابان‌ها، که زمانی امن و شلوغ بودند، اکنون از وحشت و ناامنی خالی شده‌اند.
در این روزهای بی‌پایان، ساکنان غزه راهی جز انتظار ندارند؛ انتظار برای پایان جنگ، برای یک آتش‌بس واقعی. نویسنده این مقاله می‌گوید که گویی رنج فلسطینیان اهمیتی ندارد. انگار جان‌های آن‌ها، تا وقتی ارزش سیاسی یا اقتصادی نداشته باشد، دیده نمی‌شود.
کودکان غزه
ابوقمر می‌گوید که ترامپ هیچ کمکی به بهبود اوضاع در این باریکه نکرده است. او می‌گوید: «ترامپ به یکی از عوامل اصلی این رنج تبدیل شده است و تمام سلاح‌های مورد نیاز اسرائیل را برای ادامه کار به آن ارسال می‌کند.»
او جنگ ۲ ساله غزه را با جنگ ۱۲ روزه ایران با رژیم صهیونیستی مقایسه کرده و می‌نویسد: «برخلاف ایران، غزه هیچ تهدید استراتژیکی ایجاد نمی‌کند؛ نمی‌تواند مسیرهای تجاری مانند تنگه هرمز را مسدود کند و همچنین ابزار لازم برای وارد کردن خسارت معنادار به اسرائیل را ندارد. فشار بین‌المللی ضعیف است، عمدتاً به بیانیه محدود می‌شود تا تحریم، و بنابراین به راحتی نادیده گرفته می‌شود.»
ابوقمر می‌گوید که با این همه، در خانه‌های فلسطینیان هنوز امید زنده است؛ هرچند کم‌رمق. آن‌ها هم مثل همه مردم دنیا، فقط می‌خواهند زندگی کنند؛ در خانه‌هایی گرم و امن، با آسمانی آرام، و لبخندی بر لب کودکانشان. آن‌ها می‌خواهند در آسمان غزه، بادبادک‌ها جای موشک‌ها را بگیرند.
انتهای پیام
نظر شما