به گزارش سلام نو، لاهیجان از قدیمی ترین شهر های گیلان است . بنای اولیه آن قلعه ایست که در ۶ کیلو متری شرق لاهیجان فعلی در زمان اشکانیان ساخته شده است و به آن "دار الامان " یا "دارالعماره " میگفتند.
پیشینه تاریخی لاهیجان
از آثار باستانی که از سومری ها به دست آمده ، اطلاعاتی به دست آمده که حاکی از اینست که در حاشیه در یایی که بعد ها "کاسپین" نامیده شد مردم گیلان نیز زندگی خود را آغاز کردند .گیلان و دیلمان قبل از آمدن آریایی ها به فلات ایران و ساکنان این منطقه حدود ۴۰۰۰ سال قبل با هفت نوع نگارش آشنا بودند. "کهندژ" یا قلعه دار الامان تا قرن هفت هجری پا بر جابود و بعد از حمله مغول رو به ویرانی نهادو بعد ها به عنوان معدن از آن استفاده شده است.با تغییر مکان شهر از کهندژ به قسمت جنوبی شهر کنونی ، کهندز به صورت قلعه ای در خارج شهر مستقر شد ؛ در این دوره ( قبل از اسلام ) شهر از سه قسمت کهندژ ، شهرستان و بازار خارج قلعه تشکیل می شد .
در سال ۷۰۹ ه.ق لاهیجان به وسیله سلطان الجایتو اشغال گردیدواین امر باعث ویرانی و نابودی شهر شدو از سال ۷۲۹ شهری دیگر بنا گردید. در این دوره دو قلعه، یکی حکومتی ودیگری محل سربازان و نگهبانان در جوار هم ساخته شد. حد فاصل بین استخر و قتعه حکومتی باغ بزرگی به مساحت دو هزار جریب وجود داشت ودر سال ۱۰۰۰ ه.ق توسط شاه عباس کبیر تبدیل به میدان چوگان گردید .لاهیجان یکی از مراکز اصلی جنبش جنگلی ها بود.
تاریخچه
لاهیجان که دارای لقب پایتخت گردشگری جهان اسلام است، بزرگترین شهر شرق استان گیلان و ۱۰۹ مین شهر پرجمعیت ایران است. این شهر در ناحیه کوهپایه‌ای قرار دارد و تپه‌ماهورهای آن را بوته‌های چای پوشانده‌است. این شهر در شرق سفیدرود و در ارتفاع ۴ متری قرار دارد. این شهر در سال ۲۰۰۶ با ۷۱،۸۷۱ نفر جمعیت سومین شهر پرجمعیت گیلان (پس از رشت و انزلی) بود، گرچه زمانی شهر اصلی و مرکز اداری (دارالملک) کل ایالت و پایتخت تاریخی بیه پیش بود
لاهیجان از قدیمی ترین شهر های گیلان است به طوری که در زمان اشکانیان دژی در ۶کیلومتری شهر به نام کهندژ وجود داشته است.این دژ تا زمان حمله ی مغولان در قرن هفتم پا برجا بود که بعد آن رو به ویرانی نهاد.پیش از اسلام شهر از سه بخش کهندژ، شهرستان و بازار تشکیل میشد که در سال ۷۰۹ه.ق(یا در ۷۰۵ه.ق) با حمله اولجایتو ویران گشته و ۲۰ سال بعد در سال ۷۲۹ه.ق از نو بنا شد.
تا قرن چهارم بیه پیش (سرزمین شرق گیلان که لاهیجان را شامل می‌شود) تابع سلسله‌های دیلم بود که زمانی بر منطقه حکم می‌راندند. تازه از اول قرن چهارم هجری بود که مرکزیت منطقه از کوه به جلگه منتقل شد. سپس لاهیجان به قلمرو خاندان کوتم (در منطقه رانکوه)، که بنیانگذار اش ناصرالدین حسن بن علی اطروش (متوفی به ۳۰۴)، شیعه زیدی را به بیه پیش آورد پیوست (بیه پس، غرب سفیدرود سنی ماند). متعاقباً شاخه‌ای از یک خاندان محلی، ناصروند، بود که بر شهر حکم راند و علیه قوای الجایتوی ایلخانی در ۷۰۶ مقاومتی بی ثمر را ترتیب داد. به هرحال این خاندان پس از سقوطش با دختر یک سردار مغول وصلت کرد و بر دیگر امرای گیلان سروری یافت. در این زمان لاهیجان به همراه فومن، در غرب، شهر اصلی گیلان بود. شهری بود با اندازه قابل توجه؛ ابریشم زیادی در آن تولید میشد و برنج و ذرت و همچنین پرتقال و مرکبات در آن کشت میشد
دومین دوره طلایی لاهیجان در نیمه دوم قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم شروع شد. توسعه نوغانداری و تجارت ابریشم و کشت چای منجر به تجدید حیات شهر شد. در این دوره این شهر مرکز تجارت ابریشم و دارای چندین ساختمان با سقف فلزی برای خشک کردن پیله‌ها بود در ۱۹۰۲ در لاهیجان بود که اولین کشت چای به ابتکار کاشف السلطنه کنسول وقت ایران آغاز شد.
زان پس تپه‌های لاهیجان تدریجاً از باغات چای پوشیده شد و کارخانه‌ها برای فراوری چای در شهر و حومه اش تاسیس شدند (اولین کارخانه در ۱۹۳۲ تاسیس شد). چای لاهیجان، که به خاطر تندی و عطرش شناخته می‌شود نوشیدنی محبوب ایرانیان شده‌است.
منبع: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی
نظر شما