به گزارش سلام نو، پیش از انقلاب،تلویزیون ملی ایران مجریانی کاربلد و مودب داشت که نمونه های آن بعدها کمتر دیده شد.پس از انقلاب نیز چند مجری جذاب و با ادب در صداوسیما ظهور کرده و مردم اجرای آنان را در قاب تنگ تلویزیون به تماشا نشستند.
این مجریان مودب و مخاطب پسند با اجراهای خود مردم را سر شوق می آوردند،به خصوص در دهه ۶۰ که کشور، هم درگیر جنگی خانمان سوز بود و هم با مشکلات ریز و درشت دیگر دست و پنجه می کرد.
در آن زمان تعداد شبکه های تلویزیون این گونه بی رویه افزوده نشده بود.فقط دو شبکه اول و دوم سیما مهمان خانه های مردم بودند.این دو کانال ۲۴ ساعته برنامه نداشتند،بلکه در ساعاتی خاص،معمولا تا ۱۲ طول می کشید.
تعداد برنامه ها و سریال ها بسیار اندک بود،اما نسبت به مجموعه ها و برنامه های این چهاردهه اخیر، از کیفیت بالاتری برخوردار بودند.
تعداد مجریان نیز معدود بود و تماشاچیان همه آنان را شناخته و با اجرای شان کاملا آشنایی داشتند.این افراد،چه زن و چه مرد،هرگز پا از دایره ادب بیرون ننهاده و همواره به مخاطبان احترام می گذاشتند.
هیچ کدام مانند برخی از مجریان کارنابلد،مغرور،لمپن و بی ادب این دو-سه دهه اخیر نبودند که باد در دماغ انداخته و با مخاطب به گونه ای رفتار کنند که انگار ارباب شان هستند!
مجریان دهه ۶۰ مخاطبان را موهبتی می دانستند که صداوسیما به مدد دم مسیحایی آنان زنده است و ادامه حیات می دهد.برای همین در مقابل شان نهایت ادب را رعایت می کردند.مردم نیز آنان را دوست داشته و برای شان احترام خاصی قائل بودند.
در دهه ۶۰ و پیش از آن و تا اوایل دهه ۸۰،کنداکتور روزانه برنامه ها را به صورت کپشن یا زیرنویس اعلام نمی کردند،بلکه مجریان مودب و لبخند به لبی با طمانینه ای خاص،تک تک برنامه ها را به سمع و بصر مردم می رساندند.شاید برای برخی از مخاطبان جوان این مهم قابل هضم نباشد،اما مردم علاقه بسیاری به این اعلام برنامه ها داشته و با دقت و لذت آنها را تماشا می کردند.هم می خواستند بدانند چه برنامه و سریالی در چه ساعتی پخش خواهد شد،هم دوست داشتند صدا و سیمای مجریان مودب را بشنوند و ببینند.
یکی از این مجریان مودب،جذاب و همیشه لبخند به لب،زنده یاد ابوالفضل طباطبایی بود که اخیرا رخت از جهان بربست و به دیار باقی شتافت.
این مجری دوست داشتنی و خاطره انگیز،هنگام اعلام برنامه هرگز خنده از روی لبانش محو نشده و با خضوع خاصی با مخاطب سخن می گفت.در انتها نیز با یک لبخند مردم را به تماشای ادامه برنامه دعوت می کرد.
چندسالی است که شبکه تماشا برای اعلام نمایش سریال ها از مجری استفاده می کند،اما این کجا و آن کجا!هرچند که این چند مجری نیز احترام مخاطب را داشته و دارند،اما هرگز آن جذابیت و محبوبیت نسل قدیم خود را ندارند.
آن زمان اکثر قریب به اتفاق مخاطبان،مجریان،به ویژه آنانی که برنامه ها را اعلام می کردند را می شناختند و به این افراد دوست داشتنی علاقه داشتند.
درگذشت ابوالفضل طباطبایی،مجری موفق دهه ۶۰ صداوسیما برای آنانی که او را می شناختند و با اجرایش خاطره ها داشتند و دارند بسیار سنگین آمد.
حقیر از نسلی هستم که اجرای او را بارها و بارها دیده و لذت برده بودم،برای همین وقتی خبر فوت او را شنیدم،فکر کردم شخص دیگری است یا اینکه خوش نمی داشتم خبر مرگ چنین مجری جذاب و مودبی را بشنوم،اما وقتی همراه خبر عکس او را دیدم،پذیرفتم او نیز مانند بسیاری که برای مان خاطره انگیز بودند،به خاطره ها پیوسته.
معلوم نیست و شاید نخواهد شده که چرا صداوسیما با چنین مجریان توانایی خوب تا نکرد و قدرشان را ندانست.به گونه ای رفتار کردند که انگار چنین افرادی در تلویزیون فعالیت نکرده و مقابل دوربین نمی رفتند!
بسیاری از مدیرانی که امروز بر مصادر ریز و درشت صداوسیما،به حق یا ناحق تکیه زده اند،نه تنها اجرای مجریان کاربلدی مانند ابولفضل طباطبایی را ندیده اند،بلکه نام آنان هم به گوش شان نخورده است.
جای استفاده از تجربه این مجریان توانا و دوست داشتنی،کسانی را مقابل دوربین قرار دادند که نه توانا بودند،نه دوست داشتنی و نه با ادب.
صداوسیما هرگز از مجریان قدیمی ضربه نخورد، زیرا آنان ریشه دار بودند و به کار و حوزه خویش وارد.هرگز پا از حیطه خود بیرون ننهادند.مشکلات را افرادی به وجود آوردند و می آورند که به زور پارتی و فامیل بازی و... به عنوان مجری مقابل دوربین رفتند.
بزرگانی مانند زنده یاد ابوالفضل طباطبایی، تمام سعی شان این بود که توجه مخاطب را به برنامه ها جلب کنند،اما بسیاری از مجریان کوتوله امروزی،تمام توان خویش را به کار می گیرند که توجه بینندگان را از برنامه گرفته و به خود جلب کنند.
خدا رحمت کند زنده یاد ابوالفضل طباطبایی و بزرگانی مانند او را.
نویسنده : سیدرضا اورنگ
نظر شما