سلام نو _ سرویس گردشگری: فرهنگ و ادبیات ایران دارای پیشینه‌ای قوی و با افتخار است. در طول قرن‌های گذشته شاعران و سخن سرایان نامی در کشور ایران زندگی کرده‌اند و آثار ارزشمند از ادبیات کهن ایران زمین، از خود به یادگار باقی گذاشته‌اند. هرکدام از آثار شاعران و نویسندگان ایرانی، برگی از سند افتخار ایران در جهان به حساب می‌آیند. فردوسی از قدیمی‌ترین شاعران ایران است. این شاعر بزرگ با به نظم در آوردن حماسه‌های پهلوانان ایرانی، از میان داستان‌های اصیل و کهن ایران زمین، اثری جاودانه در ادبیات ما خلق کرده است. اگر در جهان سخنی از ادبیات و فرهنگ ایران شنیده می‌شود، بی‌شک فردوسی یکی از دلایل آن به شمار می‌رود. شاهنامه فردوسی برگ زرینی از ادبیات ایران زمین در طول اعصار و قرون گذشته بوده است و همچنین در آینده خواهد بود.
فردوسی، فخر ایران زمین
ابوالقاسم حسن پور علی توسی، معروف به ابوالقاسم فردوسی، حماسه‌سرای بزرگ سرزمین ایران است. بخشی از فرهنگ و ادبیات غنی ایران زمین اعتبار خود را از فردوسی می‌گیرد. هر زمان سخنی از ادبیات حماسی ایران بر زبان بیاید، نام فردوسی تداعی می‌شود. فردوسی با عشق به ایران زمین و با الهام از آموزه‌های دینی و اخلاقی‌اش، بلندترین اثر منظوم حماسی تاریخ ایران، شاهنامه را سرود.
شاید بتوان به جرئت گفت فردوسی بزرگ‌ترین شاعر پارسی گو در سراسر جهان با شهرت فراگیر است. متاسفانه آن‌چنان که باید از جزئیات زندگی فردوسی اطلاعاتی در دست نیست. در زمان حیات حکیم ابوالقاسم فردوسی، عظمت اثر حماسی او آن‌چنان که باید روشن نشد. یک قرن پس از مرگ فردوسی، حکیم نظامی گنجوی به تحقیق و نوشتن درباره این شاعر حماسی برجسته همت کرد و توانست با مراجعه به محل زندگی و آرامگاه ابوالقاسم فردوسی، از دوران زندگی و شیوه حیات او اطلاعاتی به دست بیاورد.
فردوسی در سخن لطیف و پر شور است. در اثر منظوم شاهنامه طبع لطیف و روحیه وطن دوستی فردوسی دیده می‌شود. حکیم توس به ایران زمین و افسانه قهرمانان آن عشق می‌ورزید. در شعرهای او از هجو، دروغ و تملق خبری نیست. ابوالقاسم فردوسی شاعر اخلاق گرا و فضیلت دوست در ادبیات حماسی ایران است. شاهنامه را نیز می‌توان اثر حماسی منحصربه‌فرد در ابیات ایران نامید.
در واقع آثار تاثیرگذار نظامی با الگوبرداری از شاهنامه فردوسی سروده و نگاشته شده‌اند؛ به همین دلیل منبعی مناسب برای شناخت هرچه بیشتر فردوسی هستند. آنچه که در مورد فردوسی برای همه مردم ایران و جهان آشکار است، جایگاه والا و تاثیرگذار این شاعر گران‌قدر، در فرهنگ و ادب پارسی است. در تقویم ملی ایران روز ۲۵ اردیبهشت ماه (۱۴ می) را به نام این شاعر نام‌گذاری کرده‌اند و مصادف با این روز، جشن‌های متفاوتی درمجموعه‌های فرهنگی در سراسر ایران برگزار می‌شود. این روز، روز جهانی فردوسی نیز هست.
فردوسی در سال ۳۱۹ هجری شمسی، مصادف با ۳۲۹ هجری قمری و ۹۴۰ میلادی در روستای پاژ توس به دنیا آمد. پدر فردوسی در طبران توس دارای مال و اموال و جایگاه مناسبی بود. خانواده فردوسی از دهقانان صاحب زمین و ثروت بودند و به همین دلیل، فردوسی در دوران نوجوانی و جوانی‌اش در آسایش و راحتی زندگی کرده است.
آرامگاه فردوسی کجا قرار دارد
آرامگاه فردوسی، مکانی است که خاکش پیکر حکیم ابوالقاسم فردوسی را به آغوش کشیده و تا به امروز یاد این شاعر را برای مان جاوید نگاه داشته است. این مکان با فضای بسیار زیبا و چشم نوازش میزبان گردشگران بسیاری از داخل و خارج از کشور است و بسیاری را از راه های دور و نزدیک به سوی خود می کشاند. این آرامگاه در ۲۸ کیلومتری غرب روستای پاژ، زادگاه فردوسی قرار دارد و از ۱۲ فروردین سال ۱۳۴۲ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
شخصیت فردوسی برای ایران و ایرانیان آن قدر ارزشمند است که با مراجعه به مقبره اش به سختی می توان از آن دل کند. از معماری زیبا و نقش و نگارها و اشعاری که بر این بنا نقش بسته اند که بگذریم، حال خوب حضور در این مکان را نمی توان با هیچ چیزی عوض کرد. می توانید در گوشه ای از باغ زیبای آرامگاه بنشینید و به مجسمه فردوسی چشم بدوزید و در دل سپاسگزارش باشید که اینگونه فرهنگ ایرانی را نجات داده است. چند خطی از شاهنامه را بخوانید و دل به ابیاتی بسپارید که زمانی فردوسی شب و روزش را صرف به روی کاغذ آوردن آنها کرده است. در حال و هوای این مقبره که غرق شوید به این راحتی ها نمی توانید از آن دل بکنید و بروید.
آدرس: توس، انتهای بلوار بهارستان
برای رسیدن به آرامگاه می توانید از وسایل نقلیه عمومی نیز استفاده کنید. کافیست به پایانه فردوسی در مشهد بروید و سوار اتوبوس های خط ۲۰۲ شوید. این اتوبوس ها ظرف مدت ۴۵ دقیقه شما را به آرامگاه می رسانند.
زمان بازدید: همه روزه نیمه اول از ساعت ۹:۰۰ تا ۱۷:۰۰ و نیمه دوم از ۸:۰۰ تا ۱۶:۳۰
نظر شما