چرا هیچ یک از طرفین شکست مذاکرات را اعلام نمی‌کنند؟

به گزارش سلام نو، امیرعلی ابوالفتح در آرمان ملی نوشت: آمریکایی‌ها یک سال است که می‌گویند پنجره مذاکرات در حال بسته شدن است و اگر قرار بود که پنجره بسته شود تاکنون بسته شده بود. لذا این نوع اظهار نظرات یا گمانه‌زنی‌ها رسانه‌ای است یا ادعاهایی که پایه و اساس درستی ندارد و عملیاتی نمی‌شود. به عبارت دیگر چیزی جز مذاکره وجود ندارد و نه ایران؛ نه آمریکا و نه سایر طرف‌های برجامی هیچکدام پلن B ندارند. تهدید می‌کنند که ما دیگر مذاکره نمی‌کنیم و این دور آخر است و اگر اتفاقی نیفتد پنجره‌ها بسته می‌شود و... ولی هیچ یک از طرفین شکست مذاکرات را اعلام نمی‌کنند. به خصوص آمریکایی‌ها که چیزی بجز مذاکره ندارند.

حتی در دولت دونالد ترامپ نیز تاکید آمریکایی‌ها بر این بود که می‌خواهیم مذاکره کنیم و حتی ترامپ شماره کاخ سفید را هم خواند که ایرانی‌ها اگر می‌خواهند به من زنگ بزنند و مذاکره کنیم. از سوی دیگر اینکه دور بعدی مذاکرات پس از دوحه قبل از سفر بایدن به منطقه آغاز شود یا اینکه پس از سفر وی شروع شود نیز اهمیتی ندارد. چرا که سفر بایدن به منطقه و کشورهای عربی به عنوان نقطه عطفی تلقی نمی‌شود. روسای جمهور آمریکا بارها به منطقه سفر کرده‌اند و به اسرائیل، عربستان و سایر کشورهای منطقه رفته‌اند و این امر جدید و عجیبی نیست و طبیعی است که رئیس‌جمهور آمریکا طبق روال دفعات گذشته به کشورهای منطقه سفر کند.

در این خصوص نیز که مذاکرات از سر گرفته شود تردیدی وجود ندارد و حتی زمانی هم که قرار بود مذاکرات دوحه انجام شود و گفته می‌شد که اگر در دوحه اتفاقی نیفتد دیگر همه چیز به هم خواهد خورد همان موقع نیز به نظر می‌رسید که پس از دوحه نیز مذاکرات ادامه خواهد یافت و پس از آن نیز باز هم مذاکرات خواهد بود. اما اینکه مذاکرات چه زمانی به نتیجه برسد فعلا نمی‌توان چشم انداز روشنی در کوتاه مدت و ۳، ۴ ماه پیش‌رو دید. مساله‌ای که طی یک سال و اندی حل نشده خیلی بعید است که طی چند هفته حل شود. فاصله بین مطالبات ایران و آمریکا به قدری زیاد است که پل زدن به روی آن بسیار دشوار است اما این بدان معنی نیست که مذاکرات انجام نشود. آنچه مسلم است مشکل برجام مشکل تهران و واشنگتن است و اروپایی‌ها محلی از اعراب ندارند. لذا نه مخالفت آنها با دولت ترامپ اثرگذار بود و نه همراهی کردنشان با دولت بایدن موثر است. اگر تهران و واشنگتن با هم توافق کنند اروپا می‌پذیرد؛ تهران و واشنگتن با هم توافق نکنند نیز اروپا باز هم می‌پذیرد. در نتیجه اروپایی‌ها پارامتر تعیین کننده و موثری نیستند و خودشان نیز فهمیده‌اند و دلیل این امر اینکه ۳ کشور اروپایی در مذاکرات دوحه کنار کشیدند و فقط نماینده اتحادیه اروپا به عنوان میانجی حضور یافت.