سلام نو – محمدعلی صف‌آرا: فوتبال مدت‌ها است که دیگر یک ورزش ساده نیست و یکی صنعت و تجارت پیچیده و چند وجهی است که پول نقش مهمی در آن بازی می‌کند. پول می‌تواند لئو مسی را به پاریس ببرد و کیلیان امباپه را راضی کند که در پاریس بماند و قید تیمی مثل رئال مادرید را بزند.
در چنین فضایی قراردادهای میلیاردی در فوتبال ایران هم چندان عجیب نیست، به خصوص از زمانی که تیم‌هایی مثل سپاهان به پشتوانه پول‌های کارخانه حامی خود عدد و رقم‌ها در فوتبال ایران را جا به جا کردند.
این روزها کسی انتظار ندارد فوتبالیست‌ها مثل دوران علی پروین به عشق پیراهن و مجانی بازی کنند و با غذای مامان پز شکم خود را سیر کنند یا مثل دوران علی دایی قرارداد سفید امضا کنند و قید وعده‌های تیم‌ها پولدار را بزنند.
با این همه انتظار غیرمعقولی نیست که از مدیران باشگاه‌های دولتی ایران بپرسیم که در آشفته بازار اقتصاد ایران چطور پول قراردادهای میلیاردی را تامین می‌کنند؟ به کدام پشتوانه مربی خارجی با قرارداد دلاری می‌آورند؟ از کجا درآمد کسب می‌کنند؟
استقلال و پرسپولیس به عنوان دو تیم کاملا دولتی که زیر مجموعه وزارت ورزش هستند بودجه آن‌ها به مستقیم‌ترین شکل ممکن از سوی دولت تامین می‌شود از کجا پول امضای قراردادهای چند میلیاردی با بازیکنان خارجی و داخلی را می‌آورند؟ این دو تیم به کدام منبع درآمد تکیه کرده‌اند؟
آنطور که رضا درویش، مدیر عامل پرسپولیس گفته است قرارداد یحیی گل محمدی برای دو فصل کمتر از ۴۰ میلیارد تومان است. این عدد نه تنها در فوتبال ایران عدد کمی نیست، بلکه نسبت به سطح گل‌محمدی در فوتبال دنیا هم عدد بزرگی است. پرسپولیسی که خصوصی نشده، حق پخش درست و حسابی نمی‌گیرد و درآمد مشخصی از محل لباس و بلیت فروشی‌ها ندارد این پول را از کجا می‌آورد؟
استقلال هم ظاهرا بعد از شکست در جذب جواد نکونام و آلکس نوری دنبال به خدمت گرفتن ریکاردو ساپینتو پرتغالی است. با توجه به سوابق او به نظر می‌رسد او برای یک فصل به چیزی کمتر از دستمزد یحی برای دو فصل راضی نشود.
این پول‌ها زمانی در فوتبال ایران خرج می‌شود که میرشاد ماجدی، سرپرست فدراسیون فوتبال در برنامه فوتبال برتر گفت که فدراسیون برای بازی باتیم‌های بزرگ پول ندارد. او با اشاره به مشکلات مالی فدارسیون گفت: من یک خواهش از دولت دارم. پول‌هایی که ما در فیفا بلوکه شده داریم؛ به ما بدهند و هر وقت پول ما آزاد شد از ما بگیرند. دراین صورت می‌توانیم در تدارک بازی‌های دوستانه برای تیم ملی، بهتر عمل کنیم.
ظاهرا منبع جدید مالی مدیران تیم‌هایی مثل استقلال و پرسپولیس فروش سهام در بورس است، اما این رویه هم چندان مشخص نیست و معلوم نیست با چه رویه‌ای سهم فروخته شده و خرج چنین ولخرجی‌هایی می‌شود.
وحید قلیچ، پیشکسوت پرسپولیس با اشاره به این مسئله می‌گوید: آقایان تا دیروز دستشان در جیب دولت بود حالا راه جدید یاد گرفته اند. یک و نیم درصد سهام می‌فروشند و نزدیک ۴۰۰ میلیارد پول می‌ریزند به حساب و از جیب مردم خرج می‌کنند. از قدیم گفته اند؛ خرج که از کیسه مهمان بُوَد حاتم طایی شدن آسان بُوَد.
واقعیت این است که سطح فنی عموم بازیکنان و به خصوص مربیان ایرانی قابل مقایسه با بازیکنان و مربیان حاضر در لیگ‌هایی مثل قطر، عربستان و ژاپن نیست، چه برسد به اروپا که قلب تپنده فوتبال است. با این وجود سطح درآمد بازیکنان و مربیان لیگ برتر دسته کمی از لیگ‌های دیگر آسیا ندارد.
این در حالی است که حتی در لیگی مثل لالیگای اسپانیا و در لیگی مثل اسپانیا با وجود آن همه درآمد و توان مالی قوانین «مساوات مالی» یا همان «فیرپلی» وجود دارد و بارسلونا نمی‌تواند هر بازیکنی را به هر قیمتی که دلش خواست بخرد. همین مسئله در کنار حساب و کتاب‌های مالی در نهایت باعث می‌شود بارسلونا ستاره‌ای مثل مسی را از دست بدهد.
آیا چنین قوانینی در ایران وجود دارد؟ آیا میزان دخل و خرج باشگاه‌ها، به خصوص باشگاه‌هایی مثل استقلال، پرسپولیس، سپاهان و فولاد مشخص است؟ آیا مساوات مالی را رعایت می‌کنند؟ اگر پاسخ به این سوال مثبت چطور با کدام منطق مالی در دورانی که مردم پول خرید بلیت استادیوم را ندارند کمی کمتر از ۴۰ میلیارد تومان را به یک مربی در سطح یحیی گل‌محمدی می‌دهند؟
نظر شما