سلام نو - سرویس سیاسی: «می‌خواهیم استیضاح کنیم، اما نمی‌گذارند.» «برای استیضاح باید تا عید صبر کرد.» «نمایندگان نباید این قدر از استیضاح وزرا سخن بگویند.» این تنها بخشی از جملاتی است که این روزها چهره‌های مختلف درباره استیضاح وزرای دولت سیزدهم می‌گویند، وزرایی که یک سال هم از شروع کار آنان نمی‌گذرد، اما عملکردشان نمایندگان مجلس را عاصی کرده است.
شاید برای شما هم تعجب برانگیز باشد که چطور می‌شود مجلسی که اکثر نمایندگانش از ابراهیم رئیسی برای ریاست جمهوری دعوت کردند و به عجیب‌ترین وزرای او نیز رای اعتماد دادند حالا دنبال استیضاح همان وزار هستند.
پاسخ به این سوال را باید در تلخی واقعیت و فشار مردم به نمایندگان جست‌وجو کرد. واقعیت این است که با دور شدن از فضای هیجانی پیروزی ابراهیم رئیسی در انتخابات و مستقر شدن وزرای او در وزارتخانه‌ها مشخص شد که بسیاری از مشکلات کشور با رفتن «دولت لیبرال» روحانی و «نگاه غیرلیبرالی» حل نمی‌شود. مشخص شد که تحریم واقعا اثر دارد و به تعبیری «این تو بمیری از آن تو بمیری‌ها» نیست.
فشار اقتصادی کم نشد و از وزارت اقتصاد تا سازمان بورس و بانک مرکزی نتوانستند معجزه‌ای کننده و اقتصاد کشور را تغییر دهند. بورس هر روز سقوط آزادی تازه را تجربه می‌کند، گره اقتصاد باز نمی‌شود و قیمت دلار پایین نمی‌آید. از آن طرف بودجه دولت نیز در لیبرالی بودن و تکیه بر اقتصاد آزاد نه تنها چیزی از دولت روحانی کم ندارد بلکه بارها از آن پیش است.
دولت پیشنهاد حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی را دارد، سربازی را با چنان قیمتی برای فروش گذاشته که تنها پولدارها می‌توانند آن را بخرند و خصوصی‌سازی را در همان مسیر قبلی ادامه می‌دهد. خوب یا بد، اقدامات دولت رئیسی از منظر لیبرالی یا سرمایه‌دارانه بودن چیزی از دولت حسن روحانی کم ندارد.
از منظر کاهش فشار اقتصادی نیز دولت رئیسی دست آورد چندانی نداشته است. شیب افزایش قیمت‌ها در بعضی موارد بیشتر از دولت روحانی و در بعضی موارد کمتر است. قیمت دلار هم که بالا رفته و پایین نیامده. اعتراضات صنفی هم که از قبل بیشتر شده است.
نتیجه این سیاست‌ها چیست؟ فشار مردم به نمایندگان در حوزه‌های انتخابیه. مردم شاید دستشان به وزیر و رئیس جمهور نرسد، اما نماینده حوزه انتخابیه خود را، به خصوص در شهرهای کوچک‌تر، می‌بینند و به او فشار می‌آورند. همین فشار باعث انتقادات تند نمایندگان از دولت و زمزمه‌های استیضاح وزرا شده است.
برای درک بهتر نگاه نمایندگان باید اظهارات رضا حسینی قطب‌آبادی، عضو کمیسیون صنایع و معادن، در مورد نقش مجلس در وضعیت اقتصادی را مرور کرد. او با اشاره به اینکه تذکراتی داده می‌شود اما متاسفانه طرح سوالات در نیمه راه خنثی می‌شود و ناکام می‌ماند گفت: در مورد استیضاح هم که اصلا اجازه انجامش را نمی‌دهند و به اشکال گوناگون ما را تحت فشار و لابی‌های مختلف قرار می‌دهند که نه بتوانیم استیضاحی را به نتیجه برسانیم و نه کاری را در جهت دفاع از حق و حقوق مردم انجام دهیم.
حسینعلی حاجی دلیگانی، عضو هیئت رییسه مجلس با تایید ضمنی این مسئله به ایلنا گفت: در حال حاضر من معقتدم سوالات باید اتفاق بیفتد، اما درباره استیضاح به نظر من حداقل تا عید باید احتیاط کنیم اما به هرحال مجلس باید حواسش باشد که تکلیف خود را در بعد نظارتی انجام دهد چراکه نظارت تعطیل بردار نیست.
اما آیا استیضاح وزیران رئیسی مشکلات مدنظر نمایندگان را حل می‌کند؟ با توجه به تجربه‌های دولت‌های قبلی و استیضاح وزرای آن‌ها، مدل دولت رئیسی و عملکرد مجلس تا این لحظه به نظر می‌رسد جواب این سوال منفی باشد.
نکته اولی که پیش از هر استیضاحی اینجا به چشم می‌آید این است که مگر نمایندگان محترم مجلس با دقت و مطالعه رزومه به وزرا رای ندادند که حالا در کمتر از یک سال دنبال استیضاح آن‌ها هستند؟
نکته دوم این است که تا به حالا برکناری چند درصد وزرا منجر به روی کارآمدن وزیر بهتری شده است؟ تجربه نشان داده که هر رئیس جمهور در ابتدای کار دولت خود، به خصوص دولت نخست، بهترین وزرایی را که می‌تواند معرفی می‌کند. در نتیجه این کابینه بهترین کابینه ابراهیم رئیسی است. آیا نمایندگان می‌خواهند ریسک کنند و اوضاع کابینه را از این بدتر کنند؟
نکته سوم هم مدل دولت رئیسی است. مدل، ساختار و نگاه دولت رئیسی مشخص است و چیزی نیست که با یک، دو یا سه وزیر عوض شود. احسان خاندوزی یا هر کس دیگری در وزارت اقتصاد باشد در نهایت دنبال حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی خواهد رفت. هر کسی در سازمان بورس باشد وضعیت به همین شکل باقی خواهد ماند. دلیل این مسائل هم رویکرد کلان دولت است که با تغییر وزیر عوض نمی‌شود.
در این شرایط متاسفانه باید به نمایندگان مجلس گفت استیضاح، حداقل در شرایط فعلی، برای اکثر وزارتخانه‌ها سودی ندارد. بهتر است نمایندگان با سوال، لابی و تحقیق و تفحص دنبال کمک به دولت و مردم باشند.
نظر شما