هیچ کس نمی‌تواند دقیقا بگوید چه زمانی مردم شروع به تلاش برای صاف کردن پارچه کردند، اما می‌دانیم که چینی‌ها قبل از دیگران از فلز داغ برای اتو استفاده می‌کرده‌اند. ظروف پر از زغال داغ بر روی پارچه‌های کشیده فشار داده می‌شدند. هزار سال پیش، این روش به خوبی تثبیت شده بود.
در همین حال مردم شمال اروپا از سنگ، شیشه و چوب برای صاف کردن استفاده می‌کردند. اینها تا اواسط قرن نوزدهم، مدتها پس از اینکه آهنگران غربی شروع به ساختن اتوهای صاف کننده در اواخر قرون وسطی کردند، برای اتو کردن در برخی مکان‌ها استفاده می‌شد.
صاف کننده‌های کتانی: سنگ، شیشه، پرس
سنگ‌های مسطح اندازه دست را می‌توان روی پارچه بافته مالیده تا صاف شود، جلا داده شود یا چین‌های چین‌دار فشار داده شود. صاف کننده‌های کتانی گرد ساده ساخته شده از شیشه تیره در بسیاری از قبرهای زنان وایکینگ یافت شده است و اعتقاد بر این است که از تخته‌های صاف‌کننده استفاده می‌شده است. باستان‌شناسان می‌دانند که در اروپای قرون وسطی تعداد زیادی از آنها وجود داشته است، اما آنها کاملا مطمئن نیستند که چگونه از آنها استفاده شده است. ممکن است از آب برای مرطوب کردن کتان استفاده شده باشد، اما بعید است که صاف کننده‌ها گرم شده باشند.
صاف کننده‌های شیشه‌ای تزئینی قرن ۱۸ و ۱۹ به شکل "قارچ معکوس" ممکن است در حراجی‌های عتیقه فروشی پیدا شوند. گاهی اوقات آنها از سنگ مرمر یا چوب سخت ساخته می‌شدند.
پرس کتانی با دو کشو و مکانیزم پیچ در بالااسلیک استون ها قطعات استاندارد تجهیزات شستشو در اواخر قرون وسطی، در انگلستان و جاهای دیگر بودند و تا قرن نوزدهم، مدت ها پس از معرفی آهن های فلزی، مورد استفاده قرار گرفتند.
روش‌های دیگری در اختیار ثروتمندان بود. لباسشویی‌های قرون وسطایی که برای یک خانواده بزرگ ملحفه های بزرگ، رومیزی ها و غیره آماده می‌کردند، ممکن است از قاب‌هایی برای صاف کردن پارچه مرطوب استفاده کرده باشند، یا آن را بین کلندرها (غلتک‌ها) قرار داده باشند.
تخته‌های خراشیده، گیره‌های جعبه‌ای
بسیاری از تخته‌های عتیقه اسکاندیناوی یا هلندی حکاکی‌شده شگفت‌انگیز توسط کلکسیونرها حفظ شده‌اند. تخته‌ای که اغلب توسط مرد جوانی برای عروسش حک می‌شد، از روی پارچه‌ای که روی غلتک زخمی می‌شد، جلو و عقب فشار می‌داد.
در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، رخت‌شویخانه‌های تجاری ایالات متحده، به هم ریختن یا فشار دادن اقلام بزرگ را به‌عنوان «صفحه‌کاری» توصیف کردند تا آن را از اتو کردن دقیق لباس‌های شکل‌دار متمایز کنند.
اتوهای تخت
آهنگران در اواخر قرون وسطی شروع به آهنگری آهن‌های مسطح ساده کردند. اتوهای فلزی ساده را با آتش یا روی اجاق گرم می‌کردند. برخی از آنها از سنگ ساخته شده بودند. از خاور میانه گرفته تا فرانسه و هلند از ظروف سفالی نیز استفاده می‌شد .
به آهن‌های تخت، آهن‌های صاف کننده نیز می‌گفتند. دسته های فلزی باید در یک پد یا پارچه ضخیم گرفته می‌شدند. برخی از اتوها دسته‌های چوبی خنک کننده داشتند و در سال ۱۸۷۰ یک دسته جداشدنی در ایالات متحده ثبت شد.
برای داشتن یک سیستم موثر به حداقل دو اتو در حال حرکت نیازداشته‌اند: یکی در حال استفاده و دیگری گرم کردن مجدد. خانوارهای بزرگ با خدمتکار اجاق اتو مخصوصی برای این کار داشتند. برخی از آنها دارای شیارهایی برای چندین اتو و یک کوزه آب در بالای آن بودند.
جعبه آهنی با دسته چوبی پرس پارچه، "پرس با فلز داغ" را می‌توان در مصر مشاهده کرد.
اتوهای جعبه‌ای، اتوهای زغالی
در این نوع اتوها، جعبه پر از زغال می‌شد و توسط گرمای زغال لباس را اتو می‌کردند که به آنها اتوهای زغالی هم گفته می‌شد.
طرح‌های آهن اواخر قرن نوزدهم با پرکردن‌های نگهدارنده گرما آزمایش شدند. طرح‌های این دوره با پایه‌های برگشت‌پذیر، جت‌های گاز و نوآوری‌های دیگر بیش از پیش مبتکرانه و پیچیده‌تر شدند. در سال ۱۹۰۰ در دو طرف اقیانوس اطلس از اتوهای برقی استفاده می‌شد.
اتو کردن در آسیا
اتو کردن با ذغال داغ در تابه‌های فلزی روباز در چین ادامه یافت، اصول اولیه هیچ تفاوتی با اتو زغالی بسته نداشت. اتوهای تابه می وانند ساده یا بسیار تزئینی باشند.
نظر شما