تاریخچه عکاسی در جهان

عکاسی در تاریخ نسبتا کوتاه خود، راه طولانی را پیموده است. تقریبا در ۲۰۰ سال، این دوربین از یک جعبه ساده که عکس‌های تار می‌گرفت به رایانه‌های کوچک با فناوری پیشرفته موجود در دوربین‌های DSLR و تلفن‌های هوشمند امروزی توسعه یافت.

داستان عکاسی بسیار جذاب است و می‌توان به جزئیات آن پرداخت. با این حال، بیایید نگاهی کوتاه به نکات برجسته و پیشرفت‌های عمده این هنر علمی بیندازیم.

اولین دوربین‌ها

مفهوم اولیه عکاسی از حدود قرن پنجم قبل از میلاد وجود داشته است. تا زمانی که یک دانشمند عراقی چیزی به نام دوربین تاریک در قرن یازدهم ابداع کرد که این هنر متولد شد.

حتی در آن زمان، دوربین واقعا تصاویر را ضبط نمی‌کرد، بلکه آنها را به سادگی بر روی سطح دیگری پخش می‌کرد. تصاویر نیز وارونه بودند، اگرچه می‌توان آن‌ها را برای ایجاد نقشه‌های دقیق از اشیاء واقعی مانند ساختمان‌ها ردیابی کرد.

اولین دوربین Obscura از سوراخی در چادر استفاده کرد تا تصویری را از بیرون چادر به منطقه تاریک نشان دهد. تا قرن هفدهم بود که دوربین تاریک به اندازه‌ای کوچک شد که قابل حمل باشد. لنزهای اصلی برای تمرکز نور نیز در همین زمان معرفی شدند.

اولین تصاویر دائمی

عکاسی، همانطور که امروز می‌شناسیم، در اواخر دهه ۱۸۳۰ در فرانسه توسط جوزف نیپس آغاز شد. او از یک دوربین ابسکرا قابل حمل برای قرار دادن صفحه پوشیده شده با قیر در معرض نور استفاده کرد. این اولین تصویر ثبت شده است که به سرعت محو نشد.

موفقیت نیپس به تعدادی آزمایش دیگر منجر شد و عکاسی بسیار سریع پیشرفت کرد. داگرئوتیپ‌ها، صفحات امولسیونی و صفحات مرطوب تقریبا به طور همزمان در اواسط تا اواخر دهه ۱۸۰۰ توسعه یافتند.

با هر نوع امولسیون، عکاسان مواد شیمیایی و تکنیک‌های مختلفی را آزمایش کردند. موارد زیر سه موردی هستند که در توسعه عکاسی مدرن مؤثر بودند.

داگرئوتیپ

آزمایش نیپس منجر به همکاری با لویی داگر شد. نتیجه خلق داگرئوتیپ، پیشروی فیلم مدرن بود.

داگرئوتیپ بسیار محبوب بود تا اینکه در اواخر دهه ۱۸۵۰ با صفحات امولسیونی جایگزین شد.

صفحات امولسیون

صفحات امولسیونی یا صفحات مرطوب، قیمت کمتری نسبت به داگرئوتیپ داشتند و تنها به دو یا سه ثانیه زمان نوردهی نیاز داشتند. این باعث شد که برای عکس‌های پرتره که رایج‌ترین استفاده از عکاسی در آن زمان بود، بسیار مناسب‌تر باشند. عکس‌های زیادی از جنگ داخلی روی بشقاب‌های خیس تهیه شد.

این صفحات مرطوب به جای یک پوشش ساده روی صفحه تصویر، از فرآیند امولسیونی به نام فرآیند کلودیون استفاده می‌کردند. در این زمان بود که برای کمک به فوکوس، دم به دوربین‌ها اضافه شد.

دو نوع معمولی از صفحات امولسیونی آمبروتایپ و تین تایپ بودند. آمبروتایپ از یک صفحه شیشه ای به جای صفحه مسی داگرئوتیپ ها استفاده کرد. تین تایپ از یک صفحه حلبی استفاده می کرد. در حالی که این صفحات نسبت به نور بسیار حساس تر بودند، باید به سرعت ساخته می‌شدند. عکاسان نیاز داشتند که شیمی را در اختیار داشته باشند.

دوربین برای همه

عکاسی فقط برای حرفه ای‌ها و افراد بسیار ثروتمند بود تا اینکه جورج ایستمن شرکتی به نام کداک را در دهه ۱۸۸۰ راه اندازی کرد.

ایستمن یک فیلم رول انعطاف پذیر ایجاد کرد که نیازی به تغییر مداوم صفحات جامد نداشت. این به او اجازه داد تا یک دوربین جعبه‌ای مستقل بسازد که دارای ۱۰۰ نوردهی فیلم است. دوربین دارای یک لنز کوچک تکی بدون تنظیم فوکوس بود.

این اولین دوربینی بود که به اندازه کافی ارزان برای یک فرد معمولی بود.

وحشت‌های جنگ

در حدود سال ۱۹۳۰، هانری کارتیه برسون و سایر عکاسان شروع به استفاده از دوربین‌های کوچک ۳۵ میلی‌متری برای گرفتن تصاویری از زندگی در زمان وقوع کردند و نه پرتره‌های صحنه‌سازی شده. هنگامی که جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۳۹ آغاز شد، بسیاری از عکاسان این سبک را اتخاذ کردند.

شگفتی تصاویر فوری

همزمان با محبوب شدن دوربین های ۳۵ میلی متری، پولاروید مدل ۹۵ را معرفی کرد. مدل ۹۵ از یک فرآیند شیمیایی مخفی برای تولید فیلم درون دوربین در کمتر از یک دقیقه استفاده کرد.

این دوربین جدید، نسبتا گران بود اما جدید بودن تصاویر فوری توجه عموم را به خود جلب کرد.

کنترل تصویر پیشرفته

در حالی که فرانسوی‌ها تصویر دائمی را معرفی کردند، ژاپنی‌ها کنترل تصویر را آسان‌تر برای عکاس به ارمغان آوردند.در دهه ۱۹۵۰، آساهی (که بعدا به پنتاکس تبدیل شد) Asahiflex را معرفی کرد و نیکون دوربین نیکون F خود را معرفی کرد. اینها هم دوربین‌های SLR بودند و هم Nikon F امکان تعویض لنزها و سایر لوازم جانبی را داشت.

برای ۳۰ سال آینده، دوربین‌های سبک SLR دوربین انتخابی باقی ماندند.

معرفی دوربین های هوشمند

در اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰، دوربین‌های کامپکتی معرفی شدند که قادر به تصمیم گیری در مورد کنترل تصویر بودند. این دوربین‌های «نقطه‌دار و عکس‌برداری» سرعت شاتر، دیافراگم و فوکوس را محاسبه می‌کنند و عکاسان را برای تمرکز روی ترکیب‌بندی باز می‌گذارند.

دوربین‌های اتوماتیک بین عکاسان معمولی بسیار محبوب شدند.

عصر دیجیتال

در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، تولیدکنندگان متعددی روی دوربین‌هایی کار می‌کردند که تصاویر را به صورت الکترونیکی ذخیره می‌کردند. اولین آن‌ها دوربین‌های نقطه ای بودند که به جای فیلم از رسانه‌های دیجیتال استفاده می‌کردند.

تا سال۱۹۹۱، کداک اولین دوربین دیجیتال را تولید کرد که به اندازه کافی پیشرفته بود که توسط حرفه‌ای‌ها با موفقیت مورد استفاده قرار گرفت. تولیدکنندگان دیگر به سرعت دنبال کردند و امروزه کانن، نیکون، پنتاکس و سایر تولیدکنندگان دوربین‌های دیجیتال پیشرفته SLR (DSLR) را ارائه می‌کنند.

حتی ابتدایی‌ترین دوربین عکاسی با نقطه و عکس هم اکنون تصاویر با کیفیت بالاتری نسبت به صفحه پیوتر می‌گیرد و تلفن‌های هوشمند به راحتی می‌توانند یک عکس چاپ شده با کیفیت بالا تهیه کنند.