سلام نو – سرویس سیاسی: دولت رئیسی حالا دیگر کنترل امور را کامل در دست گرفته و به جز چند معاونت و ریاست کل بانک مرکزی اکثر پست‌های مهم دولت مسئولین خود را شناخته‌اند و رئیس جمهوری سکان هدایت کشور را به صورت کامل در دست خود گرفته است.
حالا یک سوال مهم پیش روی اصلاح‌طلبان، به عنوان شکست خورده بازی انتخابات، قرار دارد؛ با دولت ابراهیم رئیسی چه باید کرد؟ منتقد و مخالفش بود؟ کمکش کرد؟ یا اصلا در دولت مشارکت کرد؟
چند روز بعد از انتخابات بود که دفتر سیدابراهیم رئیسی با برخی از چهره های اصلاح طلب تماس گرفت تا آنها را دعوت به ارائه نقد و نظر کند. این اقدام رئیسی بسیار مورد تعجب و البته کمی بعد توجه برخی از اصلاح طلبان قرار گرفت و آن را به فال نیک گرفتند. حتی برخی این اقدام را نوید دهنده استمرار حضور برخی چهره‌های اصلاح‌طلب و اعتدالی مثل، علی‌اکبر صالحی، در دولت دانستند، اما در نهایت چنین نشد.
حالا که رئیسی نشان داده اهل چیزی به اسم دولت ائتلافی نیست اصلاح‌طلبان در قامت مخالف و منتقد رسمی دولت نقش آفرینی می‌کنند؟ جواب به این سوال هم مثبت و هم منفی است. اصلاح‌طلبان اگر بخواهند اصلاح‌طلب باقی بمانند چاره‌ای جز نقد رویکردهای محافظه‌کارانه رئیسی به خصوص در حوزه سیاست، فرهنگ و جامعه ندارند.
با این همه واقعیت این است که اصلاح‌طلبان نمی‌توانند در قامت مخالف و منتقد رسمی دولت نقش آفرینی کنند. دلیل این مسئله هم تضعیف رابطه اصلاح‌طلبان با بدنه اجتماعی خود و البته قدرت مطلق دولت رئیسی است، قدرت مطلقی که محصول یک دستی قوای سه گانه است.
از سوی دیگری برخی اصلاح‌طلبان ظاهر شدن در قامت اپوزسیون را چندان مفید نمی‌دانند و معتقدند که باید اجازه داد تا دولت یک دست رئیسی مسائلی مثل برجام، اف‌ای‌تی‌اف و گشایش اقتصادی را انجام دهد. از جمله این افراد احمد زیدآبادی است. او که از پیشروترین نیروهای اصلاح‌طلب حساب می‌شود با وجود نقد پیوسته‌ای که به بخش‌های دولت و حاکمیت وارد می‌کند، تاکید دارد که دولت رئیسی به خاطر خودش هم که شده مشکلات کشور را حل می‌کند. البته تفاوت زیدآبادی با برخی دیگر از موافقین این رویکرد آن است که او اصالت اصلاح‌طلبی خود را فدا نمی‌کند.
از سخنان دیگر اصلاح‌طلبان برجسته هم این چنین بر می‌آید که آنها دنبال تقابل با دولت رئیسی نیستند و حداقل فعلا قصد دارند که به رئیس جمهور و دولت نوپایش فرصت دهند.
جلال جلالی‌زاده، نماینده مجلس ششم و فعال سیاسی اصلاح‌طلب با اشاره به این رویکرد اصلاح‌طلبان می‌گوید: اصلاح‌طلبان تمایل به حل مشکلات کشور دارند و به همین دلیل در مقام تقابل با دولت آقای رئیسی برنمی‌آیند و حتما کارشکنی نمی‌کنند و اگر آقای رئیسی بخواهد از همه رقبای سیاسی‌اش کمک بگیرد، اصلاح‌طلبان در ارائه برنامه دریغ نمی‌کنند.
حسن رسولی، از نیروهای نزدیک به محمدرضا عارف، نیز با تایید این رویکرد به جماران گفت: فکر می کنم ما اصلاح طلبان وظیفه مان نسبت به دولت آقای رئیسی، نقد صادقانه، دلسوزانه و مشفقانه است؛ نه تنها درباره آقای رئیسی، بلکه درباره سایر مسائلی که در ایران و اطراف ایران می گذرد.
اسماعیل گرامی مقدم، عضو ارشد حزب اعتماد ملی، نیز چندی پیش گفته بود: اصلاح طلبی فقط با انتقاد تعریف نمی شود. ما اصلاح طلب هستیم برای آنکه منافع ملی را تامین کنیم و اگر دولت آقای رئیسی بتواند اصلاحاتی مهم در کشور به وجود آورد و مشکلات را رفع کند، از آن حمایت می کنیم.
البته آن چنان که اشاره شد یک رویکرد دیگر هم در بین برخی به اصطلاح اصلاح‌طلبان وجود دارد که بر مبنای آن معتقدند برای منافع ملی باید کمک رئیسی کرد. با این همه این حرف تنها بهانه‌ای برای چرخش 180 درجه‌ای این نیروها از اصلاح‌طلبی است. آنها سعی دارند به هر نحوی در قدرت باشند و هر طور که شده منافع خود را تامین کنند؛ چه در دولت روحانی، چه در دولت رئیسی و چه در دولت هر کس دیگری.
نظر شما