سایه پررنگ سیاست بر شهردار و شورای شهر اصولگرا / زاکانی سیاسی‌ترین شهردار تهران خواهد بود؟

سلام نو – سرویس سیاسی: شورای شهر جدید تهران نیامده خبرساز شده است، آن هم با انتخاب علیرضا زاکانی به عنوان شهردار، و البته شیوه انتخاب او.

علیرضا زاکانی در حالی به عنوان شهردار جدید تهران انتخاب شد که با حضور مهرداد بذرپاش و جمعی دیگر از چهره‌هایی که سابقه مدیریتی پررنگی داشتند به نظر نمی‌رسید او شانس چندانی برای فتح بهشت داشته داشته باشد، با این همه به نظر می‌رسد او در نهایت با حضور در شهرداری تهران اولین سابقه مدیریت ارشد خود در ساختار سیاسی و مدیریتی کشور را تجربه می‌کند.

فارغ از این مسئله که سابقه مدیریت زاکانی قابل قیاس با نامزدهایی مثل رستم قاسمی نبود یا تخصص او، به عنوان متخصص پزشکی هسته‌ای، تناسبی با شهرداری ندارد؛ مسئله مهم این جا است که روند انتخاب او روندی کاملا سیاسی و تحت تاثیر فشارهای داخلی و خارجی به شورا بوده است.

سیاسی بودن انتخاب شهردار تهران ذاتا امر بد و مذمومی نیست، ولی حداقل از منظر اعضای فعلی شورای شهر قرار بود فضای شورا، انتخاب شهردار و روند انتخابش سیاسی نباشد.

مهدی چمران، رییس کهنه‌کار شورای شهر تهران، چندی پیش با اشاره به این مسئله به ایلنا گفته بود: اعتقاد من بر این است که افراد شورا درست است که دارای دیدگاه‌های سیاسی هستند، اما شورای شهر جای سیاست بازی نیست. اداره و مدیریت شهر کاری کاملا تخصصی است و نباید سیاسی شود. هر زمانی که شورا سیاسی شود به مشکل می‌خورد.

با این همه ظاهرا سیاسیت، سیاسی بازی، تصمیم سیاسی و لابی سیاسی بخشی جدایی ناپذیر از شورای شهر، به خصوص شورای شهر تهران است. فرقی ندارد شورای شهر دست دو طرف باشد یا یک دست در اختیار اصلاح‌طلبان و اصولگرایان.

به پروسه انتخاب زاکانی دقت کنید. ابتدا خبر شهردار شدن زاکانی منتشر شد. بعد چمران گفت: "ما رای‌های استمزاجی و قبلی گرفتیم. اما تا موقعی که نیاید در صحن شورا و رای گیری صورت نگیرد رسمی نخواهد بود." بعد فارس دوباره خبر زد که زاکانی شهردار است. بعد صدای چمران و نرجس سلیمانی در شورای شهر منتشر می‌شود و چمران از فشاری می‌گوید که از فشار شب‌های جنگ هم سخت‌تر بود.

بعد می‌گویند که یادگار حاج قاسم، یعنی نرجس سلیمانی، نیز به زاکانی رای داد و بعد هم بیانیه سلیمانی صادر می‌شود و نقل قولی از خشنودی رییسی از شهردار شدن زاکانی منتشر می‌شود. در این میان برخی چهره‌های خبری و سیاسی نزدیک به قالیباف به انتخاب زاکانی و عدم تجربه‌اش طعنه می‌زنند و طرف مقابل هم پاسخ می‌دهد که حتما باید کسانی دیگر انتخاب می‌شدند؟

خوب یا بد به نظر می‌رسد شورای شهر تهران با اولین چالش جدی خود مواجه شده است. جریانی که روند انتخاب شهردار اصلاح‌طلبان را سیاسی می‌دانست حالا در یک روند سیاسی شهرداری کاملا سیاسی را برای تهران برگزید که از نظر غلظت سیاسی با حناچی و افشانی و حتی محمدعلی نجفی قابل مقایسه نیست.

زاکانی از قبل از ۱۸ تیر ۷۸ و فعالیتش در ماجراهای آن سال کوی دانشگاه به عنوان یکی از چهره‌های برجسته بسیج دانشجویی یک فعال سیاسی تمام وقت بود. بعد از دانشگاه جمعیت رهپویان انقلاب اسلامی را در کنار چهره‌هایی چون مهدی طائب، فریدالدین حدادعادل و پرویز سروری تاسیس کرد و سه دوره هم دبیرکل آن شد. زاکانی بعد به مجلس آمد و به عنوان یک از چهره‌های فعال و رادیکال مجلس شناخته شد که از تحقیق و تفحص در دانشگاه آزاد تا مخالفت با معاون اولی محمدرضا رحیمی و مخالفت با برجام حضوری فعال در بهارستان داشت.

با توجه به سابقه زاکانی و تجربه کوتاه مدیریت او در مرکز پژوهش‌ها به نظر می‌رسد فارغ از تمام رویکردهای مدیریتی او باید در انتظار سایه پررنگ سیاست بر مدیریت شهری و شورای شهر باشیم. این انتظار رویاگونه است که چهره‌هایی سیاسی مثل قالیباف، نجفی یا زاکانی بتوانند مدیریتی غیر سیاسی را بر سیاسی‌ترین شهر کشور اعمال کنند. بر این اساس شاید پر بی‌راه نباشد اگر در دوران شهرداری علیرضا زاکانی شاهد سیاسی‌ترین دوران مدیریت شهری باشیم، به خصوص با توجه به سابقه سیاسی او و انتظاری که از مبارزه او با فساد می‌رود.