به گزارش سلام نو، این افزایش دما، علی رغم افزایش فاصله از منبع اصلی انرژی خورشید، در اکثر ستارگان مشاهده شده است و نشان دهنده یک معما اساسی است که اختر-فیزیکدانان طی دهه های متمادی آن را بررسی کرده اند.
در سال ۱۹۴۲، دانشمند سوئدی، هانس آلفون توضیحاتی را در این خصوص ارائه داد. وی این نظریه را مطرح کرد که امواج مغناطیسی شده پلاسما می توانند مقادیر زیادی انرژی را در امتداد میدان مغناطیسی خورشید از قسمت داخلی آن تا جو آن منتقل کنند، و قبل از منفجر شدن با گرما در فضای فوقانی خورشید، فوتوسفر را دور بزنند.
این تئوری به طور آزمایشی پذیرفته شده بود اما هنوز هم به شکل مشاهده تجربی نیاز به اثبات وجود این امواج بود. مطالعه ای که به تازگی انجام شده است، سرانجام به این مهم دست یافته است، نظریه ۸۰ ساله آلفوان را تأیید کرده و ما را یک قدم به سمت مهار این پدیده پرانرژی در زمین پیش برده است.
در اواخر دهه ۱۹۳۰، بنگت ادلن، طیف سنج سوئدی و والتر گروتریان اخترفیزیکدان آلمانی، برای اولین بار این پدیده هایی را در تاج خورشید مشاهده کردند که تنها در صورتی که دمای آن چند میلیون درجه سانتیگراد باشد، به وجود می آمد.
این نشان دهنده دمایی تا ۱۰۰۰ برابر گرمتر از فوتوسفر زیر آن است، یعنی همان سطح خورشید که می توانیم از زمین ببینیم. برآورد گرمای فوتوسفر همیشه نسبتاً ساده بوده است: ما فقط باید نوری را که از خورشید به ما می رسد اندازه گیری کنیم و آن را با مدل های طیف مقایسه کنیم که دمای منبع نور را پیش بینی می کنند.
طی چندین دهه مطالعه، دمای فوتوسفر به طور مداوم در حدود ۶۰۰۰ درجه سانتی گراد تخمین زده شده است. ادلن و گروتریان دریافتند که اتمسفر این ستاره غول پیکر، علیرغم اینکه از هسته خورشید فاصله دارد بسیار گرمتر از فوتوسفر آن است. این موضوه در آن زمان باعث تحیر جامعه علمی جهان شد.
دانشمندان به دنبال خواص خورشید برای توضیح این اختلاف بودند. خورشید تقریباً به طور کامل از پلاسما تشکیل شده است، که یک گاز بسیار یونیزه است و یک بار الکتریکی را با خود حمل می کند. حرکت این پلاسما در منطقه همرفت قسمت فوقانی فضای داخلی خورشید جریانهای الکتریکی عظیم و میدان های مغناطیسی قوی ایجاد می کند.
سپس این میدان ها با همرفت از داخل خورشید کشیده می شوند و به صورت لکه های تاریک خورشید، که خوشه هایی از میدان های مغناطیسی هستند و می توانند ساختارهای مغناطیسی مختلفی را در جو خورشید تشکیل دهند، بر روی سطح مرئی آن فرو می روند.
این همان جایی است که نظریه آلفون مطرح می شود. وی استدلال کرد که در درون پلاسمای مغناطیسی خورشید، هر حرکت عمده ذرات دارای بار الکتریکی، باعث اختلال در میدان مغناطیسی می شود، و امواجی ایجاد می شود که می توانند مقادیر زیادی انرژی را در فواصل وسیع از سطح خورشید تا جو بالایی آن حمل نماید. گرما قبل از ترکیدن در تاج، در امتداد لوله های شار مغناطیسی خورشیدی حرکت می کند و باعث تولید دمای بالا می شود.
نظر شما