به گزارش سلام نو، آنولهای هوازی، یک ترفند جالب برای نفس گرفتن در آب در زمان فرار از دست شکارچیان به کار می‌برند.
کریس بوچیا، زیست‌شناس تکاملی از دانشگاه کوئین و تیم وی در مقاله جدید خود توضیح می‌دهند: «بسیاری از مارمولک‌ها در پاسخ به تهدیدات غواصی می‌کنند و برخی در هنگام مواجهه با شکارچی، هیپوکسی (کمبود اکسیژن) شدید را تحمل می‌کنند.»
اما اینکه چگونه آنول ها می‌توانند تا 18 دقیقه در زیر آب باقی بمانند، چیزی است که زیست‌شناسان را متحیر کرده است.
«لیندزی سوئرک» بوم‌شناس رفتاری از دانشگاه بینگهامتون گفته است: «یافتن شواهدی دال بر تنفس آنول ها در زیر آب بسیار حیرت‌آور بود و به‌هیچ‌وجه در برنامه اصلی این تحقیق قرار نداشت».
من در مورد طول غواصی متحیر و کاملاً گیج شدم، و باعث شد تا چند سال با یک دوربین زیر آب از نزدیک این رفتار آنول ها را دنبال کنم.
به‌این‌ترتیب سوئرک، تشکیل حباب‌های هوا بر روی پوزه‌های درخشان آنول ها در زیر آب را مشاهده کرد
بوچیا در این باره چنین می‌گوید: آنول های نیمه آبزی، هوا را به‌صورت حبابی خارج می‌کنند که به پوست آنها می‌چسبد. این مارمولک‌ها سپس این هوا را دوباره استنشاق می‌کنند، مانوری که در حرفه غواصی، تنفس مجدد نامیده می‌شود.
حشرات غواص مانند حشره رودخانه (Aphelocheirus aestivis) معروف است که در زیر آب با استفاده از حباب هوا نفس می‌کشند و حتی برخی از عنکبوت‌ها از یک حباب شکمی برای زندگی در آب استفاده می‌کنند.
اما کشف تنفس مجدد مارمولک‌های در زیر آب، کشفی غیرمنتظره برای این تیم تحقیقاتی بود، زیرا مهره‌داران میزان متابولیسم بسیار بیشتری دارند، به‌طورکلی بزرگ‌تر هستند و بنابراین نسبت سطح آنها به بدن کمتر است، بنابراین به اکسیژن بیشتری نیاز دارند.
«تصور این مزیت برای آنولهای کوچک که با پنهان شدن از شکارچیان خود در زیر آب به دست می‌آورند آسان است – زیرا در این شرایط تشخیص آنها واقعاً سخت است!» سوئرک در ادامه می‌افزاید: «اما سؤال اصلی این است که چگونه آنها موفق می‌شوند برای مدت طولانی زیر آب بمانند.»
این تیم تحقیقاتی، میزان اکسیژن موجود در این حباب‌های کوچک و قابل‌حمل هوا را اندازه‌گیری کرده و با گذشت زمان کاهش آنها را مشاهده کردند. این نشان می‌دهد که آنول ها در واقع از این روش برای تنفس در زیر آب استفاده می‌کنند.
محققان حدس می‌زنند که این حباب «غواصی» می‌تواند به چندین روش کار کند. اول اینکه می‌تواند به آنولها اجازه دهد تا هوای پر از اکسیژن را از «فضای مرده» درون بدن، مانند حفره‌های بینی و دهان، یا از لایه نازک حباب‌هایی که در هنگام پریدن در آب در سراسر پوست آنها تشکیل می‌شود، به سمت ریه‌های خود هدایت کنند.
آنها همچنین می‌توانند از این حباب برای کمک به دفع دی‌اکسیدکربن اضافی استفاده کنند. یا این احتمال وجود دارد که این خزندگان از حباب برای جذب اکسیژن بیشتری از آب استفاده کنند.
نظر شما