سلام نو – سرویس سیاسی: روز گذشته منوچهر متکی، از چهره‌های ارشد اصولگرایان و شورای وحدت با حضور در شبکه افق سیما گفت که ۹ گزینه اصلی شورای وحدت اصولگرایان برای انتخابات ریاست‌جمهوری عبارت‌اند از: باقر قالیباف، ابراهیم رییسی، محسن رضایی، سعید جلیلی، حسین دهقان، علی نیکزاد، امیرحسین قاضی‌زاده هاشمی، عزت‌الله ضرغامی و سعید محمد.
اسامی مورد اشاره متکی نام‌هایی هستند که این روزها در فضای خبری هم به کرات مطرح می‌شوند و اندک اندک تبدیل به گزینه‌های نهایی میدان رقابت ریاست جمهوری می‌شوند.
نکته جالب توجه در حرف‌های متکی و دیگر چهره‌های اصولگرایی که دنبال ائتلاف هستند این است که بسیار کم به علی لاریجانی، رییس سابق مجلس شورای اسلامی اشاره کرده‌اند. شاید بتوان گفت اصولگرایان اصلاً به سراغ لاریجانی نرفته‌اند و به نوعی او را گزینه دولت یا اصلاح‌طلبان ارزیابی کرده‌اند، در حالی که اصلاح‌طلبان به صراحت گفته‌اند دنبال لاریجانی نیستند.
اما چرا چنین است؟ شاید پاسخ این باشد که علی لاریجانی به درخواست‌های مطرح شده برای حضورش در صحنه پاسخ منفی داده است، حامیانی اعتدالی و شاید اصلاح‌طلب دارد و از مذاکره حمایت کرده. اما به نظر می‌رسد این حرف‌ها بهانه است.
ابراهیم رییسی نیز تا اینجا بارها درخواست برای حضور در انتخابات را رد کرده، اما هنوز گزینه اول اصولگرایان است. حسین دهقان نیز حامیان اعتدالی دارد و البته از مذاکره هم حمایت کرده است، آن چنان که محسن رضایی نیز تلویحا از مذاکره به سبک خود حمایت کرده است.
به نظر می‌رسد اصولگرایان به دلایلی که کاملا بر ما روشن نیست چشم بر علی لاریجانی بسته‌اند، دلایلی که شاید بخشی از آن به حواشی برادران لاریجانی و احمدی‌نژاد با آنان مربوط باشد و بخشی دیگر به ترس اصولگرایان از ورود اصلاح‌طلبان به دولت او برگردد. با این همه به نظر می‌رسد که علی لاریجانی از تمام نامزدهای مطرح اصولگرایان، که شامل ابراهیم رییسی نیز می‌شود، توانمندتر است.
چرا علی لاریجانی؟
برای پاسخ به این سوال بیایید علی لاریجانی را با ۹ نامزد مطرح شده از سوی متکی مقایسه کنیم. علی لاریجانی از وزارت ارشاد تا صداوسیما، شورای عالی امنیت ملی و ریاست قوه مقننه سابقه مدیریت دارد و هر چه به امروز نزدیک شده کارآمدی، تجربه، اعتدال و عقلانیت در رویکردش افزایش یافته است، این البته به معنای اصلاح‌طلب شدن او نیست.
لاریجانی از نظر سابقه اجرایی، کارآمدی و توان مدیریتی نه تنها بر چهره‌هایی چون محمد، دهقان، هاشمی و نیکزاد برتری جدی دارد، بلکه در مقام مقایسه، مجلس را بهتر از قالیباف اداره کرده است.
از سوی دیگر برخلاف رییسی که به جز برهه‌ای کوتاه در آستان قدس، ما بقی عمر خود را دستگاه قضایی سپری کرد، لاریجانی بخش بیشتر عمر خود را دستگاه اجرایی کشور و بخش مهم دیگر را در قوه مقننه سپری کرد، دو قوه‌ای که به دو نوع توان مدیریت و دو نوع سیاست‌ورزی متفاوت نیاز داشت و لاریجانی توانست در هر دو نمره قابل قبولی بگیرد.
نکته دیگر درباره علی لاریجانی توانمندی او در کنترل خود و سخن گفتن به موقع است. شاید به نظر برسد که این توانمندی باید در تمام نامزدها موجود باشد. در همین لیست ۹ نفره ما محسن رضایی را داریم با لیستی بلند بالا از اظهارات نسنجیده که واکنش‌های فراوانی در پی داشته است. لاریجانی با اینکه به طرق مختلف از سوی احمدی‌نژاد تحت فشار بود هیچ‌گاه کنترل خود را از دست نداد و اظهارات نسنجیده نداشت.
نکته دیگر، توان مدیریت سیاسی لاریجانی است که بر دیگر نامزدهای اصول‌گرا برتری دارد. در حالی که برخی نامزدها توان مدیریت حلقه‌های اطراف خود را ندارند و اسیر ماجراهای حاشیه‌ای برآمده از آنان می‌شوند، لاریجانی به خوبی این حلقه‌ها را در اطراف خود مدیریت کرده و نشان داد مدیر سیاست‌ورزی است.
امتیاز دیگر لاریجانی که شاید تنها قالیباف، رییسی و کمی هم محمد از آن بهره‌مند باشند امکان جذب سبد رای رقیب است. رییسی به خاطر حمایت‌های گسترده، قالیباف به خاطر رویکرد تکنوکراتیک و محمد به خاطر سابقه نظامی هر کدام می‌توانند بخشی از رای‌های خاکستری که بیشتر اوقات در سبد اصلاح‌طلبان است را به خود اختصاص دهند.
لاریجانی نه تنها چنین توانی را دارد، بلکه با نزدیکی به چهره‌هایی چون محمدجواد ظریف یا محمدجواد آذری جهرمی می‌تواند بخشی از بدنه رای وفادار اصلاح‌طلبان را نیز به خود اختصاص دهد. به جز این او خود از چهره‌های حامی مذاکره است و این امتیاز را به اصولگرایان می‌دهد که در صورت احیای برجام، تمام امتیاز احیای آن به سبد اصلاح‌طلبان واریز نشود و اصولگرایان به عنوان سمبل مخالفت محض با مذاکره با غرب شناخته نشوند.
تمام این‌ها لاریجانی را به نامزدی مطلوب برای اصولگرایان بدل می‌کند، اما چرا اصولگرایان او را از گود بیرون گذاشتند؟ مشکل اینجا است که به لطف تخریب‌های جبهه پایداری، رویکرد محافظه‌کارانه شخص لاریجانی و ترس اصولگرایان از سُر خوردن او به سمت اصلاح‌طلبان یا اعتدالیون، اجماع روی او دشوار خواهد بود. علی لاریجانی با تمام مزایا و ارتباطاتی که دارد مخالفانی قسم خورده هم دارد که برای نیامدنش حاضرند دست به هر کاری بزنند.
نظرات