سلام نو – سرویس اقتصادی: ۳۱ تیر ماه ۱۳۹۹ روزی بود که آخرین پراید ایران تولید شد و خط تولید این خودروی محبوب و کُشنده، ظاهرا دیگر برای همیشه تعطیل شد. پیش از این نیز آخرین پراید ۱۱۱، اردیبهشت ماه تولید شده بود و خط تولید پراید ۱۳۲ هم دی ماه سال ۹۸ متوقف شد.
به این ترتیب تولید این ماشین پرماجرا بالاخره بعد بیش از دو دهه در ایران متوقف شد، هرچند با درخواست وزارت صمت تولید وانت این خودرو به دلیل کمبود وانت در ایران، فعلا ادامه خواهد یافت.
روزی که اسحاق جهانگیری در اردیبهشت ۱۳۸۴ پیکان را به موزه فرستاد روی آخرین پیکان متنی نوشت و پیکان را خودرویی دانست که صنعت خودرو بر دوش آن شکل گرفته و قرار است از موزه شاهد اعتلای صنعت خودروی ایران باشد، اما تنها چیزی که پیکان از موزه شاهد آن نبود اعتلای صنعت خودرو در ایران بود.
ایران در ۱۵ سال گذشته موشک به هوا فرستاده، در حوزه پزشکی پیشرفت کرده، در حوزه نانو دست آوردهایی داشته و در هر حوزه‌ای گامی رو به جلو برداشته به جز خودروسازی! صنعت خودروسازی ۱۵ سال بعد از پیکان یک خودروی ملی که تمامش ساخت داخل باشد ندارد و حتی در حوزه مونتاژ چندان خودروهای با کیفتی مونتاژ نمی‌شوند.
بخشی از آن چه امروز به سر صنعت خودرو سازی ایران آمده بی‌تردید محصول بیش از یک دهه تحریم‌های گسسته و پیوسته آمریکا علیه ایران است، اما بخش بزرگ‌تر آن حاصل مدیریت ناکارآمد بر صنعت و اقتصاد ایران است، مدیریتی که بهترین محصولش پراید و البته به تعبیری مدیریت پرایدی است.
پراید از دهه ٧٠ خورشیدی در ایران تولید شده و به دلیل قیمت ارزان از پرفروش‌ترین خودروها بوده است؛ هر چند پایین بودن سطح ایمنی این خودرو در تمام این سال‌ها نقطه ضعف بزرگ آن بود و باعث شد تا به ارابه مرگ جاده‌های ایران مشهور شود. اولین پرایدهای “هاچ‌بک” وارداتی از کره در سال ۱۳۷۲ یک میلیون و ۸۷۰ هزار تومان قیمت داشت و به مرور قیمتش افزایش یافت تا در آخر دهه ۹۰ قیمت به ۹۰ میلیون تومان هم رسید.
استقبال از پراید باعث شد تا خودروساز ایرانی مدل‌های مختلف آن را با آپشن‌های مختلف بسازد، آپشن‌هایی که البته در سال‌های اخیر مایه شوخی و خنده مردم بود. هر بار یک تغییر جزئی و گاه نادیدنی اعمال می‌شد و پراید با اسم و شماره جدید تولید می‌شد. یک بار چراغش گرد می‌شد، یک بار مستطیلی، یک بار کولر اضافه داشت و یک بار شیشه‌ها تغییر کرده بود. با هر تغییر پرایدی جدید با قیمتی بالاتر ساخته می‌شد که البته در کیفیت محصول و رضایت مشتری فرقی با مدل‌های قبلی خود نداشت.
با این همه، آن پراید که وارث پیکان در طبقه متوسط بود بالاخره بازنشسته شد و حالا احتمالا جایش را به خودروی دیگری بدهد، اما سوال این‌جا است که مدیران پراید کی بازنشسته می‌شوند و با مدیریت پرایدی باید چه کار کنیم؟
آن مدیریت که پراید دو دهه بهترین و محبوب‌ترین محصولش بود و برای ارتقا آن تلاش نکرد به کجا خواهد رسید؟ آن مدیری که در این دو دهه فسادهایش کشف شد و مدیرانش به دست عدالت سپرده شدند چه خواهد شد؟ آن تفکری که می‌خواهد شیوه مدیریت بازار خودرو را به فضای مجازی و جامعه نیز تسریع دهد را باید چه کرد؟ آیا همچنان بازار بدون رقابت و انحصاری خودرو در کشور ادامه خواهد داشت؟
اگر فکری به حال مدیریت و مدیران پرایدی نشود پراید بار دیگر در قامت خودرویی دیگر ظاهر می‌شود و صنعت خودروی ایران بیش از پیش اسیر این شیوه مدیریت فرسوده می‌شود.
در آخر اما چه خودرویی به جای پراید تولید می‌شود؟ به گفته مسئولین سایپا برای یک خودرو با حدود قیمت ۲۶۰۰ دلار، هیچ جایگزینی وجود ندارد؛ چراکه در شرایط فعلی و افزایش سرسام‌آور قیمت مواد اولیه و نوسان بازار ارز، تحریم‌ها و محدودیت‌های واردات قطعات، تولید هیچ خودرو دیگری با قیمت فعلی پراید امکان‌پذیر نیست.
با این همه ظاهرا سایپا، خودروی شاهین و خودروی جدید کراس‌اورش و همچنین دو خودروی فیس‌لیفت شده ساینا و کوییک را با هدف ارائه به جامعه هدف پراید تولید خواهد کرد.
نظر شما