به گزارش سلام نو به نقل از دیجیاتو، محققین موفق شدند در عمق ۱۸۲ متری از سطح اقیانوس، یکی از سیاه‌ترین موجودات زنده در سراسر جهان را پیدا کنند.
در عمیق‌ترین نقاط اقیانوس، هیچ نوری وجود ندارد؛ تنها موجوداتی هستند که از خود نور مهتابی مانندی ساطع می‌کنند و از این طریق می‌توانند به طعمه‌ها دست یابند. به همین دلیل برخی از دیگر موجودات مجبور هستند خود را با رنگ‌های فوق سیاه استتار نمایند تا امنیت خود را حفظ کنند.
اخیرا محققان موفق به کشف شانزده گونه مشابه ماهی و جاندار دریایی شده‌اند که یا پوستی به رنگ فوق مشکی دارند یا می‌توانند در صورت نیاز، رنگ پوست خود را به سیاه خیلی تیره در بیاورند. به طور متوسط سطح پوست این جانداران تنها ۰.۵ درصد از نورهای دریافت شده را بازتاب می‌دهند، و به همین ترتیب به سختی می‌توان آنها را در عمق اقیانوس مشاهده کرد.
سیاه‌ترین گونه‌ای که یافت شده، یک قلابچه ماهی جدید است که طولی برابر با یک پایه توپ گلف داشته و تقریبا تمام نور تابیده شده به خود جذب می‌کند؛ در حقیقت این جاندار تنها ۰.۰۴ درصد از نورها را بازتاب می‌دهد.
در حالی که مخفی شدن در مقابل شکارچیان دریایی، بهترین غریزه برای این دست از ماهیان به شمار می‌آید، بدون شک شرایط پوستی آنها می‌تواند الهام بخش تکنولوژی‌های خلاقانه‌ای نیز باشد. با تحقیقات در نظر گرفته شده، محققان پیش بینی می‌کنند مطالعات روی این جانداران می‌تواند به توسعه مواد بهتر فوق سیاه منجر شود و در نتیجه پوشش‌های استتار، تلسکوپ‌ها و دوربین‌هایی بهتر طراحی کرد.
تیم تحقیقاتی تحت هدایت «کارن آزبورن» برای مطالعه روی ماهیان سیاه از مجموعه تصاویری که در شرایط نورپردازی ویژه به ثبت رسیده و توسط کامپیوتر مدل‌سازی شده استفاده می‌کند.
بعد از اینکه مدل‌های شبیه سازی شده مورد مطالعه قرار گرفت، محققان متوجه وجود ترکیبی از ملانین در سطح پوستی این ماهیان شدند. ملانین مجموعه رنگدانه‌هایی است که در پوست انسان هم وجود دارد که زیاد یا کم بودن آن دقیقا علت اصلی وجود نژادهای گوناگون به شمار می‌آید.
ملانین در ارگانی به نام ملانوسوم ذخیره می‌شود؛ لایه رویی پوست این ماهی‌ها به طور کامل پوشیده شده از ملانوسوم است که در واقع همین موضوع باعث می‌شود بیش از اندازه سیاه باشند. حتی کوچک‌ترین بازتابی که ممکن است یکی از این ملانوسوم‌ها داشته باشد، توسط دیگر بخش‌های پوست جذب شده و عملا این جانداران را به موجودی کاملا پنهان در عمق تاریک اقیانوس تبدیل می‌کند.
آزبورن در این رابطه توضیح می‌دهد: «معمولا نوری که ممکن است بازتاب داشته باشد محل حضور ماهی را لو می‌دهد. اما همسایگی تعداد زیادی ملانوسوم در این ماهی‌ها باعث می‌شود حتی خود بازتاب‌های نور هم جذب شوند و در واقع جاندار هیچ بازتابی نداشته باشد.»
