نحوه شکار طعمه توسط گیاهان گوشتخوار
گیاهان گوشتخوار روش های بسیاری برای بلعیدن طعمه به کار می برند. به عنوان مثال، گیاهان پارچ از تله هایی استفاده می کنند که حاوی آنزیم هایی برای هضم حشرات ولگرد هستند. سایر موارد دیگر از جمله ونوس مگس خوار( Dionaea muscipula)، گیاه آبراه آبی ( Aldrovanda vesiculosa ) و ژاله پوش( Drosera spatulat) از تله های متحرک استفاده می کنند. هنگامی که پشه ها گرفتار می شوند، شن و ماسه بر سر آنها می ریزند. ونوس مگس خوار از برگ های اصلاح شده یا لنت ها استفاده می کند، وقتی حشرات به روی موها و برگ های ریز آن بخزد، پس از اولین تحریک مو یا پرز تحریک بعدی صورت می گیرد و پس از یک ضربه محکم و ناگهانی، گیاه بسته می شود و طعمه در دام می افتد.
چگونگی تحول تله ها
برای فهمیدن چگونگی تحول این تله ها، محققان به سرپرستی زیست شناس تکاملی محاسباتی یورگ شولتز و زیست شناس گیاهی راینر هیدریچ، ژنوم های ونوس مگس خوار، آبراه آبی و ژاله پوش را که به هم نزدیک هستند، مورد بررسی قرار دادند. سپس این ژنوم ها با گیاهان دیگر، از جمله گیاه پارچه‌ای گوشت خوار و گیاه پاپایا مقایسه شدند.
محققان دریافتند که کلید تحول خوردن گوشت در این بخش، تکثیر کل ژنوم در یک نسل مشترک بوده که حدود 60 میلیون سال پیش زندگی کرده است. این تکثیر، نسخه هایی از ژن ها را که در ریشه ها، برگ ها و سیستم های حسی مورد استفاده قرار می گیرد، برای ردیابی و هضم طعمه آزاد می کند. به عنوان مثال، گیاهان گوشتخوار نسخه هایی از ژن ها که به ریشه ها در جذب مواد مغذی کمک می کنند، را مجدداً جذب کرده تا مواد مغذی موجود در طعمه هضم شده، را جذب کنند.
هیدریچ و همکارانش نتیجه می گیرند که گیاه گوشتخوار در اجداد سه گونه و به طور مستقل در گیاه پارچ تکامل یافته است. محققان با افزودن این دو منبع جدید به دیگر منابع که قبلاً مستند شده اند، نتیجه گرفته اند که خوردن گوشت حداقل در شش مرحله تکامل یافته است.
با این حال، ویکتور آلبرت، زیست شناس تکاملی گیاه، می گوید تیم هیدریچ داده های کافی برای حمایت از این یافته های جدید ندارند، به خصوص به دلیل اینکه برخی ژن های ضروری برای شکار در نسل قبلی وجود داشته است. اما لوئیس هررا استرلا، ژنومیست گیاهان در دانشگاه فناوری تگزاس، خوشحال است که از ژن های جدیدی که اکنون به گوشتخواری مرتبط هستند،اطلاعات کافی دارد.
او و دیگران می توانند مطالعه کنند که چگونه ژن ها برای رسیدن به خوردن گوشت امکان پذیر شدند. در واقع هیدریچ می گوید، بیشتر گیاهان در حال حاضر بسیاری از ژن های لازم را دارند. به نظر می رسد مسیر گوشت خواری برای همه گیاهان باز است.
