به گزارش سلام نو، مشاهدات عینی نشان می‌دهد که برخی از شهروندان این منطقه کرونا را جدی نمی‌گیرند و طرح فاصله گذاری اجتماعی برایشان شوخی بیش نیست. وارد ۲۰ متری افسریه که می‌شویم تمام صنوف تعطیل هستند به جز واحدهایی که فعالیت‌شان مجاز است از جمله داروخانه ها و سوپرمارکت‌ها و واحدهای خدماتی. در این میان برخی از صاحبان واحدهای صنفی هم برای امور انجام ضروری سری به مغازه خود زده‌اند. اکیپ انضباط شهری برای جلوگیری از فعالیت صنوف و دست فروشان در ۱۵ متری دوم افسریه مستقر شده‌اند.
«ابراهیم نوری» یکی از افرادی است که در راسته افسریه یک مغازه کفش فروشی دارد و بعد از پایان تعطیلات رسمی نوروز برای ضدعفونی کردن مغازه خود کرکره را تا نیمه بالا داده است. می گوید: «با اعلام وضعیت حاد فورا مغازه خود را تعطیل کردم. بیشتر از یک ماه است که هیچ گونه درآمدی نداشته‌ام و حتی چند کارگر هم دارم که مجبور بودم حقوق آنها را هم پرداخت کنم. اجاره مغازه من میلیونی است اما من ضرر مالی را به ضرر جانی ترجیح دادم اما می‌بینیم مردمی را که کرونا برایشان فقط اسم یک بیماری است و سعی در رعایت نکات بهداشتی نمی‌کنند.»
دورهمی مرگ
کمی جلوترمی‌روم و وارد ۱۵ متری اول افسریه می‌شوم. از دور صدای بلند گپ و گفت عده‌ای از شهروندان نظرم را جلب می‌کند. درست حدس زده بودم عده‌ای از شهروندان میانسال بدون توجه به رعایت فاصله گذاری اجتماعی در بوستان فجر جمع شده‌اند و در حال خواندن آواز و دست زدن هستند. این در حالی است که کرونا بیشتر سالمندان را تهدید می‌کند اما انگار این افراد ترجیح می‌دهند به استقبال بیماری بروند یا دیگران را بیمار کنند.
نزدیکتر می‌روم. از یکی از بانوان که تمایل ندارد خودش را معرفی کند می‌پرسم شما در مورد کرونا چیزی می‌دانید؟ با خنده سرش را برمی‌گرداند و می‌گوید: «بله من ماسک زده ام و رعایت می‌کنم. ما روز طبیعت جایی نرفتیم و کنج خانه ماندیم. به همین خاطر با همسایگان قرار گذاشتیم چند دقیقه در پارک دور هم جمع شویم.»
این دورهمی بیشتر شبیه دورهمی مرگ است تا دورهمی دوستانه. اوضاع در نقاظ مختلف بوستان فجر به همین شگل است. عده ای مشغول پیاده روی و عده ای هم غرق صحبت با دوستان خود هستند. به نظر می‌رسد در برخی مسائل هیچ نوع زور و ضربی کارساز نیست و به نوع نگاه و رفتار اشخاص برمی‌گردد که در شرایط حاد این چنینی چه عکس العملی از خود نشان دهند.
/رکنا
