سلام نو - سرویس فرهنگ و هنر | مهدی کشاورز باحقیقت: اگر نخواهیم سینمای ما آیینه تمام نمای جامعه امروز باشد چه کسی را باید ببینیم؟ آنچه همین سه روز اول جشنواره فیلم فجر به سینمادوستان نوید/ هشدار می دهد این است که ما شما را با همان خشمهای پیدا و پنهانتان از همین خیابانها شکار کرده ایم و لباس بازیگر بر شما پوشانده ایم. ما فیلمتان کرده ایم. هیچ تفاوتی بین این داخل و آن خارج نیست.
جشنواره تحریم است. از رنگهای شاد و آرامش بخش. جایش مشکی پوشیده اند.بازیگران ، بازی شان را می کنند و طبق همان قرارداد و به زورصفرهایش و مالیاتهای پرداخت شده و نشده اش مینشینند پشت میزهای پرسش و پاسخ!
شعار تحویل سال سینمای ایران همین است؛ “دِبکش تا نکشتنت! “
از بین نه فیلم سه روز اول جشنواره هفت فیلم مزین به صحنه های آدم کشی بود. آلات قتاله هم تنوع لازم را داشت. از هفت تیر و زهر تا خنجر و چاقو و انواع و اقسام سلاح های گرم و سرد. حتی ملوترین فیلم هم قاتل داشت. پرستاری که با تزریق آمپول به ندای اتونازیسم درونش لبیک می گوید و به جامعه ای که زور می‌زند شاخصهای افسردگی اش را از انظار پنهان نگه دارد فرمان میدهد که حتما نیاز نیست در هر شرایطی و به هر رنجی زندگی کنی! میل به زندگی در حواس چندگانه این سینما جایی ندارد. این مردم اگر برای آخر هفته جای سینما در سفره خانه قراربگذارند و دورهمی، شیلنگ قلیان به دهان، درمورد کرونا تبادل اطلاعات کنند انگار بیشتر از یک روز صفر ِپر از مشغله و گرفتاری فاصله می گیرند تا اینکه پرده نقره ای این همه سیاهی و تنگنا را بر سرشان بکوبد!
مهمترین تفاوت این سینما با این زندگی جاری در این است که فیلم را با هشدار مثبت فلان سال از دامنه در دسترس محدود می کنیم اما نمیتوان بر چشمان منهای فلان سال های جامعه فیلتر گذاشت و صحنه های زمخت این زندگی غرق در تشویش و نگرانی را از دسترس شان دور نگاه داشت.
“روز صفر “ این مردم وقتی به شب میرسد هنگام خواب جای شمردن گوسفندها ، آنهایی را می شمارند که اگر هم ریگی به کفششان نبود هر قدمی که برداشتند در مسیر انتفاع شخصی بود و هیچ دستی از ایشان برای ایجاد تحول در این حال بد دراز نشد. درست مثل رفتاری که این سینما با مخاطبش دارد.
