ناله های جانسوز حُرّ
طبق مطالب گذشته به ذکر مصائب جانسوز چهارده معصوم(ع) و شهدا و اُسَرا کربلا نوشته استاد محمد محمدی اشتهاردی می پردازیم.با سلام نو همراه باشید...
در شب عاشورا اتفاقات غم انگیزی برای آقا امام حسین(ع) و اصحاب و یاران با وفایشان رخ داد که هریک حکایت مظلومیت ایشان و اهل بیت و یارانشان است.حکایتی که هنوز غم و غربتش بر چهره ی تاریخ نشسته است.
از خواب ها و بی‌قراری ها و تسلی ها تا بی‌رحمی های دشمنان امام حسین(ع) که در میان تمامی این غم ها،غربت و بی تابی های حضرت زینب(س) و صبر بسیار ایشان بر تمامی این مصائب درس بزرگی برای تمامی مسلمانان می باشد.
به ادامه مطلب قبلی که در خصوص ذکر مصیبت حرّ بن یزید ریاحی بود، می پردازیم...
از سخنان حُر به امام حسین (ع) این بود: « ای پسر رسول خدا(ص) من نخستین کسی بودم که سر راه شما را گرفتم، اینک می خواهم نخستین فرد در جنگ تن به تن باشم که در راه شما کشته شوم، تا شاید در قیامت از افرادی باشم که با جدّت رسول خدا(ص) مصافحه کنم.
امام حسین(ع) به او اجازه داده، حُرّ به میدان تاخت و برق آسا به دشمن حمله کرد و رجز می خواند که ترجمه رجز او این است:
« من آن حُرّم که خانه ام، محل فرود و پناه مهمان بود و رسم مهمان نوازی را می دانم، به خصوص این مهمانانی که در مکّه و در منیٰ و در بین مهمانان خدا گرامی ترین آن ها هستند، برای دفاع از حریم این عزیزان خدا، شمشیرم به هرکس بخورد باکی ندارم.
من آن حُرّم که از خاندان حُرّ بزرگ شده و شجاعت و آزادگی را از پدران خود به ارث بُرده ام.»
حُرّ فرزندش علی، و برادرش را قبل از شهادت به حضور امام حسین(ع) بُرد و آن ها نیز توبه کردند و برای جنگ به میدان تاختند، علی فرزند حُرّ پس از جنگ شجاعانه، به شهادت رسید و حُرّ از وصول پسر به مقام شهادت، شاد گردید.
مصعب برادر حُرّ تحت تأثیر رجز حُرّ واقع شد و به سپاه امام حسین(ع) پیوست و با دشمن جنگید تا به شهادت رسید، غلام حُرّ به نام « قرّه » نیز پس از شهادت حُرّ به حضور امام آمد و اظهار توبه کرد، و امام توبه او را پذیرفتند، او نیز به جنگ با دشمن پرداخت و شهید شد.
چگونگی شهادت حُرّ بن یزید ریاحی
حُرّ با شجاعتی بی بدیل با دشمن جنگید و بسیاری از آن ها را به خاک هلاکت افکند، تا این که اسب او ناتوان گشت، او پیاده شد و به جنگ ادامه داد، پس از کشتن چهل و چند نفر به زمین افتاد، یاران امام حسین(ع) پیکر به خون تپیده ی او را که هنوز رمقی داشت به حضور امام(ع) آوردند، امام(ع) خون صورت حُر را پاک می کردند و می فرمودند:
« تو آزادی همان گونه که مادرت تو را آزاد نامید، تو در دنیا و آخرت آزاد هستی. »
به نقل بعضی در همان میدان جنگ، امام حسین(ع) به بالین حُرّ آمدند و سخنان فوق را فرمودند.
یکی از اصحاب امام حسین(ع)،به نقلی امام سجّاد(ع)در سوگ حُرّ این اشعار را خواندند:
« به به چه نیکو حُرّ است حُرّ قبیله ی ریاح، که در برابر نیزه ها و ضربات پیاپی دشمن، مقاومت کرد.
آفرین بر حُرّ که در راه حسین(ع) فداکاری کرد و به هدایت و رستگاری نائل شد.
و براستی چه زیبا، ندای امام حسین(ع) را پاسخ داد،و هنگام معرکه جانش را فدای امام حسین(ع) کرد.
خدایا حُرّ را در بهشت مهمان خود کن و او را همسر حوریان زیبا و نمکین گردان. »
نقل شده است که امام حسین(ع) هنگامی که مشاهده کردند از سر مجروح حُرّ خون جاری است، با دستمال خود سر او را بست، و او را با همان دستمال دفن کردند، زهی سعادت و افتخار.
