بی‌اعتمادی مردم به خاطر فساد افزایش یافته/ گرفتن یک دزد به تنهایی مشکلی را حل می‌کند؟/کسی که به خاطر نفع از نردبان اصلاح‌طلبی بالا برود اصلاح‌طلب نیست

اهم سخنان صفایی فراهانی در این گفت‌وگو:

* نرخ بی‌اعتمادی مردم در درون سیستم به خاطر فساد گسترده بسیار بالا رفته، هرچند برخی معتقدند فساد گسترده نیست. اما شما در همین دوران آقای رئیسی ببینید چه تعداد دادگاه مبارزه با فساد تشکیل شده و چه اعداد و ارقامی مطرح می‌شود  که با زندگی مردم قابل مقایسه نیست.

* وقتی مرکز آمار می‌گوید در سال 97 فاصله هزینه دهک پایین و بالای جامعه 15 برابر شده مشخص می‌شود دهک پایین چقدر تحت فشار است. این مردم درون سیستم هستند و فشار معیشتی را روزمره تحمل می‌کنند ولی در جامعه انعکاس و برون‌دادی در این مورد نمی‌بینند.

* شاید اصلاح‌طلبان غیر باز کردن فضا برای بحث بیشتر نتوانند کاری بکنند. من خودم رفتن به پارلمان را هدف نمی‌دانم ولی فرصت پارلمان را برای صحبت با مردم مهم می‌دانم و معتقدم در نهایت مردم باید تصمیم بگیرند و نباید ما چیزی را به مردم حقنه کنیم. اصلاح‌طلبان نباید چیزی را به مردم حقنه کنند  چون اگر چنین کنند ایرادی که به شورای نگهبان می‌گیرند به خودشان وارد است.

* اگر رویکرد حاکمیت این باشد که قیف را کوچک کند و فرصت به کسی ندهد، نتیجه‌اش را مثل امروز در پارلمان می‌بینید. مبحث فساد خودروسازی مطرح می‌شود می‌بینیم ردی از نمایندگان مجلس وجود دارد و مثالهایی از این دست. چرا این اتفاقات رخ داده است؟ این ثمره همان بستن فضا و کوچک کردن قیف مجرای انتخابات است  که کسانی می‌آیند که یا برای جیب خود می‌آیند یا برای پست و هیچ اراده‌ای از خود ندارند. نتیجه این روش در سی سال گذشته یک مجلس ضعیف شده.

* واقعیت این است که در مسائلی مثل حضور بانوان در ورزشگاه یا دیگر مسائل سیاسی، اجتماعی و اقتصادی مجلس بسیار در حاشیه است.

* هیچ چیز در ایران غیر سازمان یافته نیست. وقتی یک خارجی را در فرودگاه ایران می‌گیرند که با سازمان‌های مختلف ایمیل رد و بدل می‌کرد، چطور نمی‌دانیم درون کشورمان چه اتفاقاتی می‌افتد و چه سازماندهی‌ای می‌شود؟ چنین موضوعی را می‌شود باور کرد؟ منی که خودم سی سال در این مجموعه بودم، می‌توانم باور کنم که چنین اتفاقاتی ممکن است بدون هماهنگی روی دهد؟ و در انتها هم هیچکسی پاسخگو نشود. چرا یک طرف همه چیز مشخص می‌شود،دستگیر می‌شود و زندان می‌رود ولی آن طرف نه؟

* مذاکره یعنی دانایی و توانایی و کسی که مذاکره می‌کند یعنی توان و پشتیبانی آن را دارد. کسانی از مذاکره می‌ترسند که این توان را در خودشان نمی‌بینند.اگر پتانسیل وجود دارد و منافع کشور ایجاب می‌کند باید مذاکره کرد.