سلام نو – سرویس سیاسی: علی مطهری، نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی، امروز در بخشی از گفتوگوی خود با روزنامه ایران درباره مسائل روز سیاست ایران گفت:
الان مسأله این است که مقاومت مردم نتیجه داده و شرایط اقتصادی رو به بهبود است ولی تا نقطه تعادل خیلی فاصله داریم. مردم میگویند ما مقاومت میکنیم اما تا کی؟ این وضعیت تا کجا ادامه دارد؟ باید نشانههایی باشد که بعد از این چشمانداز متفاوتی وجود دارد.
این جملات کوتاه علی مطهری یکی از اساسیترین پرسشهای پیش روی جامعه ایرانی را مطرح میکند و آن این پرسش ساده است که " آخرش چه میشود؟"
در روزگار جنگ هرچند افق صلح دور بود، اما هدفی مشخص وجود داشت که مردم آن را درک میکردند و میتوانستند با آن موافق یا مخالف باشند، اما حال این طور نیست.
حسن روحانی خرداد امسال در سخنانی با تأکید بر اینکه در شرایط خاص فعلی راه ما ایستادگی و مقاومت است، اظهار داشت: اگر راه دیگری جز مقاومت وجود داشت، صراحتاً آن را اعلام میکردم، اما امروز غیر از ایستادگی راه دیگری نداریم.
روحانی تصریح کرد: طرفی که میز مذاکره را برهم زده و پیمانی را زیر پا گذاشته است باید به شرایط عادی برگردد و تا زمانی که بازنگشته، ما راهی جز ایستادگی و مقاومت نداریم.
به جز حسن روحانی و تعداد انگشت شمار از مقامات ارشد که پایان مقاومت را به بازگشت آمریکا به برجام موکول کردند دیگر مقامات کشور هیچ تصوری از چگونگی پایان مقاومت ندارند، هرچند ظاهرا دولت هم تصوری از زمان پایان مقاومت ندارد.
به عنوان نمونه موحدی کرمانی، امام جمعه موقت تهران با بیان اینکه رهبر انقلاب مردم را ارشاد میکنند و در مقابل دشمن میایستند و بههیچ نحو تسلیم نمیشوند، گفت: ایشان به ما توصیه میکنند که بایستید و عزّت شما در گرو مقاومت است.
سعید جلیلی، از سیاستمداران مخالفان دولت و حامی مقاومت نیز با اشاره به تحقق پیشرفت با اجرای الگوی صحیح مقاومت فعال در دفاع مقدس، لازمه پیروزی بر فشارهای اقتصادی دشمنان را به کاربستن مجدد همان الگو دانست، اما به این مسئله اشاره نکرد که امروز نه افق و نههمگرایی دوران دفاع مقدس وجود دارد.
واقعیت این است که مسئولین کشور در تبیین مسئله مقاومت در ابعاد گوناگونش ضعیف عمل کردهاند. مردم نمیدانند تا کی و برای رسیدن به چه هدفی باید مقاومت کنند. آیا در صورت رسیدن موعد مقرر اتفاق روشنی میافتد؟
آیا این بار هم دست آورد مقاومت ملت که به برجام منتهی شد باز هم بازیچه گروههای سیاسی میشود و دلواپس و انقلابی و دیگران برای زمین زدن رقیب خود دست آورد مقاومت ملت را ذبح میکنند؟
سوال دیگر اما این است که در زمان مقاومت مردم، مسئولین و اقوام و بستگان آنها چه میکنند؟ آیا آنها نیز تن به مقاومت میدهند یا بهترین کیفیت زندگی را در ایران و نقاط دیگر دنیا تجربه میکنند؟
امروز نه تنها مشخص نیست تا کی مقاومت میکنیم بلکه نشانه و چشم اندازی هم برای تخمین زمان مقاومت احتمالی و مشارکت مسئولان در آن وجود ندارد، هرچند در روزگاری که خبرنگار صدا و سیما در اولین فرصت انگلیس را که تا دیروز علیه آن گزارش مینوشت برای زندگی انتخاب میکنند نباید تعجب کرد که برخی مسئولین روزی آمریکایی را برای زندگی انتخاب کنند که روزی به مقاومت در برابر آن توصیه میکردند.
با این وضعیت دورنمای مقاومت بیچون و چرا و بدون بازخورد، دورنمای روشنی نخواهد بود و مسئولین کشور باید هرچه زودتر در تبیین دقیق، روشن و ملموس مقاومت و چون و چرای آن برای مردم کوشش جدی و عملیاتی کنند.