سوره نوح با ترجمه و فضیلت های سوره نوح

علت  نام‌گذاری این سوره به نام نوح خاطر پرداختن به داستان حضرت نوح(ع) است. این سوره مبارزه دائمی طرفداران حق و باطل و برنامه‌هایی که طرفداران حق در مسیر خود باید به کار بندند ار بیان می کند. سوره نوح از سوره‌های مفصلات است یعنی سوره‌های به نسبت کوتاه قرآن می باشد.

فضیلت سوره نوح

دو آیه مشهور سوره نوح 4و 28 می باشد. تاخیر اجل (۴) و طلب غفران برای خود و مومنان (۲۸). در فضیلت تلاوت این سوره نقل شده هر کس سوره نوح (ع) را بخواند، در گروه مومنانی قرار می گیرد که دعای حضرت نوح (ع) شامل حال او می‌شود.

محتوای کلی این سوره تلاش خستگی ناپذیر نوح برای دعوت مردم به توحید و هدایت انسان ها می باشد.

امام صادق (ع)  می فرمایند:

هر کس که به خدا ایمان دارد و کتابش را قرائت می‌کند، قرائت سوره نوح را رها نکند. هر بنده‌ای که با امید به پاداش الهی و شکیبایی در راه خدا سوره نوح را در نمازهای واجب و مستحب خود بخواند خداوند او را در خانه‌های نیکوکاران مسکن دهد.

متن سوره نوح با ترجمه فارسی

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان

إِنَّا أَرْسَلْنَا نُوحًا إِلَی قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَکَ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ ﴿۱﴾

ما نوح را به سوی قومش فرستادیم که قومت را پیش از آنکه عذابی دردناک به آنان رسد هشدار ده (۱)

قَالَ یَا قَوْمِ إِنِّی لَکُمْ نَذِیرٌ مُبِینٌ ﴿۲﴾

[نوح] گفت ای قوم من من شما را هشدار دهنده‏ ای آشکارم (۲)

أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ وَاتَّقُوهُ وَأَطِیعُونِ ﴿۳﴾

که خدا را بپرستید و از او پروا دارید و مرا فرمان برید (۳)

یَغْفِرْ لَکُمْ مِنْ ذُنُوبِکُمْ وَیُوَخِّرْکُمْ إِلَی أَجَلٍ مُسَمًّی إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لَا یُوَخَّرُ لَوْ کُنْتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۴﴾

[تا] برخی از گناهانتان را بر شما ببخشاید و [اجل] شما را تا وقتی معین به تاخیر اندازد اگر بدانید چون وقت مقرر خدا برسد تاخیر بر نخواهد داشت (۴)

قَالَ رَبِّ إِنِّی دَعَوْتُ قَوْمِی لَیْلًا وَنَهَارًا ﴿۵﴾

[نوح] گفت پروردگارا من قوم خود را شب و روز دعوت کردم (۵)

فَلَمْ یَزِدْهُمْ دُعَائِی إِلَّا فِرَارًا ﴿۶﴾

و دعوت من جز بر گریزشان نیفزود (۶)

وَإِنِّی کُلَّمَا دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصَابِعَهُمْ فِی آذَانِهِمْ وَاسْتَغْشَوْا ثِیَابَهُمْ وَأَصَرُّوا وَاسْتَکْبَرُوا اسْتِکْبَارًا ﴿۷﴾

و من هر بار که آنان را دعوت کردم تا ایشان را بیامرزی انگشتانشان را در گوشهایشان کردند و ردای خویشتن بر سر کشیدند و اصرار ورزیدند و هر چه بیشتر بر کبر خود افزودند (۷)

ثُمَّ إِنِّی دَعَوْتُهُمْ جِهَارًا ﴿۸﴾

سپس من آشکارا آنان را دعوت کردم (۸)

ثُمَّ إِنِّی أَعْلَنْتُ لَهُمْ وَأَسْرَرْتُ لَهُمْ إِسْرَارًا ﴿۹﴾

باز من به آنان اعلام نمودم و در خلوت [و] پوشیده نیز به ایشان گفتم (۹)

فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ إِنَّهُ کَانَ غَفَّارًا ﴿۱۰﴾

و گفتم از پروردگارتان آمرزش بخواهید که او همواره آمرزنده است (۱۰)

یُرْسِلِ السَّمَاءَ عَلَیْکُمْ مِدْرَارًا ﴿۱۱﴾

[تا] بر شما از آسمان باران پی در پی فرستد (۱۱)

وَیُمْدِدْکُمْ بِأَمْوَالٍ وَبَنِینَ وَیَجْعَلْ لَکُمْ جَنَّاتٍ وَیَجْعَلْ لَکُمْ أَنْهَارًا ﴿۱۲﴾

و شما را به اموال و پسران یاری کند و برایتان باغها قرار دهد و نهرها برای شما پدید آورد (۱۲)

مَا لَکُمْ لَا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقَارًا ﴿۱۳﴾

شما را چه شده است که از شکوه خدا بیم ندارید (۱۳)

وَقَدْ خَلَقَکُمْ أَطْوَارًا ﴿۱۴﴾

و حال آنکه شما را مرحله به مرحله خلق کرده است (۱۴)

أَلَمْ تَرَوْا کَیْفَ خَلَقَ اللَّهُ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا ﴿۱۵﴾

مگر ملاحظه نکرده‏ اید که چگونه خدا هفت آسمان را تو در تو آفریده است (۱۵)

وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِیهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا ﴿۱۶﴾

و ماه را در میان آنها روشنایی‏ بخش گردانید و خورشید را [چون] چراغی قرار داد (۱۶)

وَاللَّهُ أَنْبَتَکُمْ مِنَ الْأَرْضِ نَبَاتًا ﴿۱۷﴾

و خدا[ست که] شما را [مانند] گیاهی از زمین رویانید (۱۷)

ثُمَّ یُعِیدُکُمْ فِیهَا وَیُخْرِجُکُمْ إِخْرَاجًا ﴿۱۸﴾

سپس شما را در آن بازمی‏ گرداند و بیرون می ‏آورد بیرون‏ آوردنی [عجیب] (۱۸)

وَاللَّهُ جَعَلَ لَکُمُ الْأَرْضَ بِسَاطًا ﴿۱۹﴾

و خدا زمین را برای شما فرشی [گسترده] ساخت (۱۹)

لِتَسْلُکُوا مِنْهَا سُبُلًا فِجَاجًا ﴿۲۰﴾

تا در راههای فراخ آن بروید (۲۰)

قَالَ نُوحٌ رَبِّ إِنَّهُمْ عَصَوْنِی وَاتَّبَعُوا مَنْ لَمْ یَزِدْهُ مَالُهُ وَوَلَدُهُ إِلَّا خَسَارًا ﴿۲۱﴾

نوح گفت پروردگارا آنان نافرمانی من کردند و کسی را پیروی نمودند که مال و فرزندش جز بر زیان وی نیفزود (۲۱)

وَمَکَرُوا مَکْرًا کُبَّارًا ﴿۲۲﴾

و دست به نیرنگی بس بزرگ زدند (۲۲)

وَقَالُوا لَا تَذَرُنَّ آلِهَتَکُمْ وَلَا تَذَرُنَّ وَدًّا وَلَا سُوَاعًا وَلَا یَغُوثَ وَیَعُوقَ وَنَسْرًا ﴿۲۳﴾

و گفتند زنهار خدایان خود را رها مکنید و بخصوص دست از پرستش این پنج بت  ود و سواع و یغوث و یعوق و نسر هرگز برمدارید (۲۳)

وَقَدْ أَضَلُّوا کَثِیرًا وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِینَ إِلَّا ضَلَالًا ﴿۲۴﴾

و بسیاری را گمراه کرده‏ اند [بار خدایا] جز بر گمراهی ستمکاران میفزای (۲۴)

مِمَّا خَطِیئَاتِهِمْ أُغْرِقُوا فَأُدْخِلُوا نَارًا فَلَمْ یَجِدُوا لَهُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْصَارًا ﴿۲۵﴾

[تا] به سبب گناهانشان غرقه گشتند و [پس از مرگ] در آتشی درآورده شدند و برای خود در برابر خدا یارانی نیافتند (۲۵)

وَقَالَ نُوحٌ رَبِّ لَا تَذَرْ عَلَی الْأَرْضِ مِنَ الْکَافِرِینَ دَیَّارًا ﴿۲۶﴾

و نوح گفت پروردگارا هیچ کس از کافران را بر روی زمین مگذار (۲۶)

إِنَّکَ إِنْ تَذَرْهُمْ یُضِلُّوا عِبَادَکَ وَلَا یَلِدُوا إِلَّا فَاجِرًا کَفَّارًا ﴿۲۷﴾

چرا که اگر تو آنان را باقی گذاری بندگانت را گمراه می کنند و جز پلیدکار ناسپاس نزایند (۲۷)

رَبِّ اغْفِرْ لِی وَلِوَالِدَیَّ وَلِمَنْ دَخَلَ بَیْتِیَ مُوْمِنًا وَلِلْمُوْمِنِینَ وَالْمُوْمِنَاتِ وَلَا تَزِدِ الظَّالِمِینَ إِلَّا تَبَارًا ﴿۲۸﴾

پروردگارا بر من و پدر و مادرم و هر مومنی که در سرایم درآید و بر مردان و زنان با ایمان ببخشای و جز بر هلاکت‏ ستمگران میفزای (۲۸)