سلام نو – سرویس سیاسی: حضور پررنگ مردم در انتخابات در تمام سال‌های گذشته از دغدغه‌های اصلی مسئولان عالی جمهوری اسلامی ایران بوده و یکی از شعارها و ماموریت‌های اصلی هر انتخاباتی در ایران "حضور حداکثری" مردم بوده است.
حضور حداکثری مردم در سال‌های اخیر یکی از جدی‌ترین ابزارهای ایران برای مبارزه با فشارهای خارجی بوده تا جایی که یکی از اهداف جدی براندازان برای مبارزه نیز بدل شده و آنان تلاش می‌کنند با عملیات روانی به کاهش حضور مردم در انتخابات کمک کنند تا زمینه زیر سوال بردن مشروعیت نظام را فراهم کنند.
اما شاید یکی از نکات قابل توجه در مدت اخیر،علاقه نیمه پنهان اصولگرایان به کاهش حضور مردم در انتخابات‌های پیش‌رو است، علاقه‌ای که کم و بیش در سال‌های پیش هم وجود داشت ولی تا این حد صریح ابراز نشده بود. اخیرا برخی اصولگرایان به صراحت نارضایتی مردم از دولت را فرصتی برای پیروزی جریان سیاسی خود دانستند، نارضایتی که طبعا با حضور کمرنگ مردم هم‌راه است و نباید با استقبال اصولگرایان که خود را مدافع اصلی آرمان‌های انقلاب می‌دانند مواجه شود.
جالب توجه‌ترین حرف‌ها در این مورد را غلامعلی حدادعادل، رییس اسبق مجلس زد که با صراحت نارضایتی مردم از دولت را عامل پیروزی اصولگرایان دانست، نارضایتی که البته خواه نا خواه به حضور کمرنگ مردم در انتخابات منجر می‌شود.
اما چرا اصولگرایان این چنین بی‌پرده علاقه دارند تا مردم از دولت ناراضی باشند و کم‌تر در انتخابات شرکت کنند؟ چرا هدف آن‌ها این چنین به هدف براندازان شبیه است؟
واقعیت این است اصولگرایان هرچند مانند براندازان دنبال ساقط کردن نظام نیستند، اما به اندازه براندازان با اصلاح‌طلبان دشمنی دارند و دوست دارند آنان را به هر قیمیتی از چرخه قدرت حذف کنند.
آذر منصوری، قائم مقام دبیرکل حزب اتحاد ملت نیز با تایید این مسئله به ایلنا می‌گوید که براندازها اصلاح‌طلبان را نشانه گرفته‌اند و جریان اصولگرا هم تاب تحمل اصلاح‌‌طلب‌ها در قدرت را ندارد.
تجربه به اصولگرایان ثابت کرده پیروزی آن‌ها تنها در صورتی محقق می‌شود که جامعه رای خاکستری حامی اصلاحات از صندوق رای ناامید شود و بدنه حامی اصلاحات نیز از این جریان سیاسی قطع امید کند، اتفاقی که با عملکرد دولت و مجلس زمینه آن مهیا شده و حالا اصولگرایان به دنبال تقویت آن هستند.
اصولگرایان بسیار بهتر از رقبای اصلاح‌طلب خود می‌دانند با مواضعی که در حال حاضر دارند توان جذب رای‌های جدید را ندارند و تنها همان بدنه رای بیست درصدی وفادار را دارند که فارغ از هر عملکردی به آن‌های رای می‌دهند، در نتیجه تلاش می‌کنند با تخریب رقیب خود زمینه ریزش رای او را هم در بدنه سنتی آن‌ها و هم در رای‌های شناورش ایجاد کند.
به نظر می‌رسد با گذر زمان باید شاهد مواضع صریح‌تری از اصولگرایان درباره نوع رقابت با اصلاح طلبان باشیم مواضعی که البته احتمالا با تذکر بزرگان این جریان اندکی تغییر جهت داده و دوباره روی حضور حداکثری مردم تاکید می‌کند.
شاید همین نوع کنش‌ها پاسخی باشد به حرفی که سعید حجاریان درباره علاقه احتمالی اصولگرایان به انتخابات مطرح کرد. او در جایی از گفت‌وگویش با روزنامه سازندگی می‌گوید: اگر شرایطی به وجود بیاید و مانند کشورهای دموکراتیک پلاستیک گلخانه را بردارند و انتخابات شفاف شود و هیچ گونه حمایتی صورت نگیرد، نه تو مانی و نه من. نه اصول‌گرایی باقی می‌ماند و نه اصلاح‌طلبی. حال باید از اصولگرایان پرسید می‌خواهند شرایط گلخانه‌ای را ادامه دهند؟
به نظر می‌رسد اصولگرایان نه تنها مایل به ادامه این شرایط گلخانه‌ای هستند بلکه حتی برای محدود‌تر کردن فضای رقابت در همین فضای گلخانه‌ای از همسویی با هرکسی، حتی براندازان پرهیز نمی‌کنند.
