سلام نو – سرویس سیاسی: احتمالا این روزها علی فروغی، مدیر جوان شبکه سه، با آرامش خاطر روی صندلی‌اش نشسته و در حال ترسیم افق‌های روشن آینده برای خود است و زیاد هم دغدغه رفتن مزدک میرزایی را ندارد، همانطور که تعطیل کردن برنامه نود و کنار گذاشتن عادل برایش اهمیت نداشت.
شاید هم اینطور نباشد و علی فروغی یک جایی گوشه ذهنش احساس نگرانی کند، نگران از این که وقتی چهره‌ای آرام مثل مزدک میرزایی این چنین بی سر و صدا کیفش را جمع کرد و رفت چرا دیگران این کار را نکنند؟ همه قرار نیست مثل عادل فردوسی‌پور باشند.
ولی تجربه به ما نشان داده که جریان فکری‌ای که علی فروغی وابسته به آن است اتفاقا از رفتن مزدک میرزایی و عادل فردوسی‌پور و دیگرانی چون آن‌ها استقبال می‌کند. این جریان در رفتار سیاسی و امنیتی هم چنین رویکردی دارند.
تخصص این طیف خودی و غیر خودی کردن نیروها در هر جایی است، فرقی ندارد آن جا تلویزیون باشد یا جریان کلی انقلاب یا حتی جایی مثل وزارت اطلاعات که نباید جناحی شود.
علی فروغی هم با رسیدن به میز مدیریت شبکه سه و تکیه زدن بر صندلی یکی از استراتژیک‌ترین شبکه‌های صدا و سیمای ایران با تکیه بر همین استراتژی سعی کرد تا جایگاه خود را محکم کند.
او میخ اول خود را محکم کوبید و به سراغ نود و عادل فردوسی‌پور رفت و پس از یکی دو تنش کوچک، برخلاف حرف‌های اولیه‌اش، پرونده نود را برای همیشه بست تا نشان دهد با هیچ کس شوخی ندارد و زورش این قدر زیاد است که نود و عادل فردوسی‌پور را حذف می‌کند و به هیچ کس هم جواب نمی‌دهد.
اما عادل و نود تنها یک بخش از بازی فروغی بود. او در ادامه بساط نیروهای قدیمی گروه ورزش شبکه سه را به طور کامل جمع کرد تا نیروهای وفادار به خودش را جایگزین آن‌ها کند. عادل نه تنها نود را از دست داد بلکه عملا از چرخه گزارشگری هم حذف شد. پیمان یوسفی به شبکه یک و مزدک میرزایی و جواد خیابانی به شبکه ورزش رفتند و جای آن‌ها را محمدحسین میثاقی و محمدرضا احمدی گرفتند که خوب بلد بودند به علی فروغی "چشم" بگویند.
آن طرف داستان در زمینه سریال سازی هم میدان به دوستان فروغی رسید و چند سریال پشت سر هم به تیم‌هایی داده شده که سابقه همکاری نزدیک با علی فروغی داشتند، دست آخر هم گاندو به عنوان شاهکار همکاری علی فروغی با همفکرانش از شبکه سه پخش شد.
جرم مزدک میرزایی و عادل فردوسی‌پور چه بود؟
شاید تعجب برانگیزتر از هرچیزی در اینجا خروج یکی مثل مزدک میرزایی از کشور باشد، گزارشگر آرام، بی‌حاشیه و کم‌توقعی که بی سر و صدا سال‌ها مسابقه پیامکی نود را می‌گفت و انتظاری مافوق آن‌چه موجود بود نداشت. چرا او امروز باید برای همیشه از ایران برود و به گفته اعتماد آنلاین بخشی از آرشیو را هم با خود ببرد؟
شدت برخوردها با فردوسی‌پور، مزدک میرزایی، خیابانی و دیگران به جز میزان "بله قربان‌گویی" آن‌ها ارتباط مستقیم با محبوبیت آن‌ها هم دارد. مزدک میرزایی با تمام کم و کاستی‌هایش بعد از فردوسی‌پور محبوب‌ترین گزارشگر فوتبال بود و به خاطر شخصیت آرام و بی‌حاشیه‌اش همیشه مورد توجه مخاطبین قرار داشت. جواد خیابانی هم از جمله کسانی بود که با تمام سوتی‌ها و اشتباهاتش با اقبال مردم مواجه بود و مردم به او علاقه مند بودند.
علی فروغی در یک برنامه حساب شده هر کسی را که فکر می‌کرد محبوب است و می‌تواند اندکی برای او مشکل ایجاد کند حذف کرد تا ادامه راهش را به جای ژنرال‌های خلاق و منتقد با سربازانی گوش به فرمان و بله قربان گو طی کند.
حشمت‌الله فلاحت پیشه، رییس پیشین کمیسیون امنیت ملی مجلس شورای اسلامی نیز با یک روایت مهر تایید بر این دیدگاه می‌زند. فلاحت پیشه در گفت‌وگویی با خبرآنلاین می‌گوید: از نهادهای امنیتی پرسیدم مشکل عادل فردوسی پور چیست، گفتند فقط محبوبیت! به مسئولش در رسانه ملی گفتم، گفت شما دخالت نکنید، این پروسه برخورد با او پروسه ای هشت ماهه بوده است!
آن‌چه از روایت و ادبیات فلاحت پیشه برمی‌آید این است که انگار در شبکه سه پروسه‌ای هشت ماهه برای برخورد با فردوسی‌پور طراحی شده بود، کاری که بیشتر در نهادهای سیاسی و امنیتی دیده می‌شود نه جایی مثل تلویزیون که با فرهنگ سر و کار دارد! ظاهرا علی فروغی ترجیح می‌دهد شبکه پرمخاطبی مثل شبکه سه را با الگوهای امنیتی مدیریت کند تا فرهنگی!
به هر شکل ظاهرا مزدک رفت و تمام شد، کاش سر علی فروغی زودتر از اسلاف تندرو‌اش به سنگ بخورد و قدر فردوسی‌پورها را بداند و پیش از آن که به دیگر سرمایه‌های ملی ایران در شبکه سه چوب حراج بزند از این بی‌راهه‌ای که در آن حرکت می‌کن برگردد.
