به گزارش سلام نو، دستاوردها معمولا در برخی شرایط خاص در ذهن افراد می مانند. مثلا اگر خیلی شیرین باشند یا اینکه در وضعیت دشواری به دست بیایند. این چند کلمه، حال امروز مردم الجزایر است. افراطی هایی که عشق شان به فوتبال و تیم ملی را هر طور که بتوانند بروز می دهند. اگر هم در کشوری صاحب فوتبال زندگی کنند و مردمی فوتبالی در کنار خود ببینند، دست به انواع کارهای محیر العقول می زنند. مثل خشونت هایی که از 10 سال پیش تا کنون، هنوز ترک نشده و مردم الجزایر را در شهرهای مختلف فرانسه مشهور کرده است.
برای کشوری که در تاریخ فقط یک بار قهرمانی آفریقا را، آن هم در تنها سابقه میزبانی، تجربه کرده بود، هیچ چیز خاطره انگیز تر از این نبود که دومین جشن قهرمانی را در خاک یک دشمن دیرینه برپا کند. مصر و الجزایر، سال هاست که پرچمدار جنگ اصلی شمال آفریقا هستند و هرگز دل خوشی از هم نداشته اند.
مصر که در 31 دوره جام ملتهای آفریقا بیش از هر تیمی عنوان قهرمانی را به دست آورده بود، بسیار امید داشت با نسلی به رهبریِ محمد صلاح افسانه ای، این بار در خانه خود سلطه به قاره سیاه را از سر بگیرد. اما آفریقای جنوبی به شکلی غیر منتظره مصر را زمین گیر کرد و خیلی زود میزبان را به تماشاگر صرفِ جام ملتها تبدیل کرد.
در راه رسیدن به فینال، قدرت های دیگری مثل مراکش، غنا و تونس هم مثل مصر متوقف شدند. همینطور ساحل عاج و نیجریه که هر کدام با امید زیادی پا به جام ملتها گذاشته بودند. دو مدعی آخر، به دست الجزایر کنار رفتند و رویای رسیدن به فینال آفریقا را تسلیم یک رقیب مشترک کردند.
شاگردان جمال بلماضی بدون گل خورده و با امتیازات کامل مرحله گروهی را پشت سر گذاشتند و به دور حذفی رسیدند. در یک هشتم نهایی، الجزایر مقتدرانه ترین پیروزی را مقابل گینه به دست آورد و در همان مرحله ای که مراکش، مصر و غنا با مسابقات خداحافظی کردند، برای رقبای باقی مانده خط و نشان کشید. مرحله یک چهارم، سخت ترین شب الجزایر در جام ملتها بود؛ پیروزی دشوار در ضربات پنالتی مقابل ساحل عاج. سپس نوبت به قربانی شدن نیجریه در مقابل جنگجویان صحرا بود. کاشته تماشایی ریاض محرز در دقیقه 95، یکی از دراماتیک ترین شب های جام را در ورزشگاه بین المللی قاهره رقم زد تا الجزایر فقط یک گام تا پایان حسرت 29 ساله داشته باشد.
الجزایری ها با برد از بازی خارج شدند اما رویاهایشان را در استادیوم بین المللی نگه داشتند؛ آنجا بود که 5 شب بعد، شوت بغداد بونجاح کمانه کرد و نشست بر قلب سنگالی ها. نه فقط سنگالی ها، که مصری ها هم به همان اندازه زخمیِ شلیک بونجاح شدند. ضربه بغداد، الجزایر را در قاهره قهرمان کرد. قهرمانی در خاک دشمن، در خانه تیمی که خود رکورد دار قهرمانی آفریقا است.
همین که یک تیم 29 سال منتظر تکرار قهرمانی بوده، بزرگی کار سرمربی حال حاضرش را نمایان می کند. جمال بلماضی در شرایطی الجزایر را به آرزوی دست نیافتنی اش رساند، که در چند سال اخیر این تیم یکی از طلایی ترین نسل های تاریخش را داشته ولی باز هم توفیق بالا بردن جام قاره ای را به دست نیاورده. این تیم با ژرژ لیکنز، ژان میشل کاوالی، وحید هلیل هودزیچ، کریستین گورکوف، میلوان رایه واچ، لوکاس آلکاراز و رباح ماجز قهرمان نشد، ولی با بلماضی شد. جمال بلماضی افتخاری برای کشورش به ارمغان آورد که نام او را در کنار عبدالحمید کرمالی جاودانه کرد.
بلماضی، این بازیکن پیشین پاریسن ژرمن و مارسی، در فوتبال آسیا مربی بزرگی به شمار می رود. او بدون تردید یکی از عوامل پیشرفت فوتبال قطر در سال های اخیر بوده و جزئی از پروژه طولانی مدت عنابی ها. این مربی متولد فرانسه، پس از تیم ملی قطر، در لخویا هم درخشید و سپس تیم با ابهت الدحیل را ساخت. به جای ادامه کار با الدحیل اما ترجیح داد به کشورش برود و چالشی حیاتی را آغاز کند. ماموریتی که حالا در زمان کمتر از یک سال، به افتخاری تاریخی رسیده است؛ قهرمانی جام ملتهای آفریقا.
هرچند ستاره هایی مثل ریاض محرز، سفیان فغولی، اسماعیل بن ناصر و ... همگی از بازیکنان برجسته آفریقا به شمار می روند، اما بی تردید کار جمال بلماضی از تمامی این بازیکنان بزرگ تر بوده است. نسلی از الجزایر که در جام ملتهای 2013 و 2015 شرکت کرد، به مراتب از تیم امسال پرستاره تر بود اما یک بار در دور گروهی و یک بار در مرحله یک چهارم نهایی حذف شد.
جدا از این، یکی از مهم ترین اثرات حضور بلماضی روی نیمکت الجزایر، در عملکرد بغداد بونجاح مشهود است. مهاجم تیم السد قطر که کم و بیش تجربه حضور در تیم ملی کشورش را داشت، از زمان حضور بلماضی، به یکی از ارکان اصلی تیم ملی الجزایر تبدیل شد. شاید اگر یک مربی اروپایی روی نیمکت الجزایر بود، ترجیح می داد از بازیکنان شاغل در اروپا استفاده کند اما جمال بلماضی سه فصل تمام، به عنوان یک رقیب، بونجاح را رصد کرده بود و به خوبی می دانست این مهاجم چه توانایی هایی دارد. بونجاح حالا زننده گل دومین قهرمانی الجزایر در تاریخ جام ملتهای آفریقا است و بی تردید، یکی از موفق ترین فوتبالیست های یک سال اخیر جهان.
