برگ های آقطی متقابل هستند و هر برگ آن مرکب از سه برگچه ی بیضوی و دندانه دار با رگبرگ های آشکار است.
گل های آقطی ریز و سفید است و به صورت دیهیم در انتهای ساق قرار می گیرد و بسیار معطر است.
هر گل دارای پنج کاسبرگ و پنج گلبرگ و پنج پرچم است. گل در اواخر بهار تا اواسط تابستان باز می شود و قسمت های مورد استفاده آن، گل، میوه، برگ و پوسته ثانویه هستند.
از کاوش های زمین شناسی در اروپا این طور استنباط شده است که مردم دوران نوسنگی آقطی را می شناختند و از آن نوشابه ای فراهم می کردند و یونانیان باستان به کشف برخی از خواص دارویی پرداخته اند و در قرن های گذشته، پزشکان به طور مداوم از آقطی نام برده اند.
برای ساختن «نی» و «ترقه» و «تفنگ» های بزرگی که گلوله های جمع شده را بیرون می انداخت، ساقه های آقطی را می بریدند و خالی می کردند.
از گل های آقطی پس از خشک کردن می توان جوشانده ای تهیه کرد که برای درمان تعریق و پیامدهای زکام و سینه پهلو استفاده می شود. برای درمان نقرس و روماتیسم و تمام بیماری های مجاری ادراری از این جوشانده استفاده می شود.
برخی از افراد از برگ های تازه پخته شده آقطی برای سوختگی، ناراحتی های ناخن و انواع آماس ها استفاده می کنند.
از جوشانده آقطی برای چشم ها و درمان لک و پیس استفاده می شود و برای افرادی که ناراحتی های گلو دارند از غرغره آن استفاده می کنند.
