سلام نو – سرویس اجتماعی: اختراع پلاستیک اگرچه بسیاری از نیازهای بشر را پاسخ داد اما احتمالا روزهای ابتدایی استفاده از پلاستیک کسی فکر نمی کرد پلاستیک گرانبها تبدیل به زیان بزرگی برای بشر شود. پلاستیکی که حداقل 5 سده برای بازگشتش به طبیعت زمان نیاز است.
به گزارش سلام نو، گفته می شود سالانه حدود یک تریلیون تن کیسه پلاستیکی وارد چرخه ضایعات می‌شوند. اگر چه بسیاری از زباله ها دفن می شوند اما واقعیت این است که مقصد نهایی بیشتر این کیسه های زباله اقیانوس ها هستند. آمار و ارقام جکایت از آن دارد که حداقل سالانه شش میلیون تن زباله وارد دریاها می‌شود و سهم زباله‌های پلاستیکی از این شش میلیون تن نزدیک به ۸۰ درصد است.
نگاهی گذرا به آمار و ارقام کشورهای پیشرفته و همچنین کشورهای در حال توسعه نشان می دهد که بلای پلاستیک دامن همه کشورها را گرفته است و مقابله با مضرات آن به یک دغدغه جهانی تبدیل شده است. بریتانیا که به عنوان یک کشور صنعتی شناخته می شود سالانه بیش از سه میلیون تن پلاستیک دور ریختنی تولید می کند که در نوع خود بسیارآمار ناراحت کننده ای است. در اروپا در نیم قرن اخیر تولید پلاستیک 20 برابر شده و شاید برای همین است که در سال های اخیر اروپایی ها بیش از دیگر نقاط دنیا به آموزش های محیط زیستی بیشتر روی خوش نشان داده اند و بر لزوم ارائه آن در ساختار آموزشی کشورشان تاکید داشته اند.
در رابطه با کشور ما اگرچه آمارهای ضد و نقیض زیاد است اما گفته می شود سالانه بیش از سه میلیون تن پلاستیک تولید می شود. تنها در کلانشهر تهران روزانه ۷۵۰۰ تن زباله تولید می شود. از این بین نزدیک به 35 درصد کل پسماندهای تهران به زباله های خشک تعلق دارد و از این مقدار در شبانه روز ۱۰۰۰ تن پسماندهای پلاستیکی در تهران تولید می شود.
هیچ کدام از ما آنقدر عمر نمی کنیم که نابودی کیسه های پلاستیکی که عمر چند صد ساله دارند را ببینیم. با این حال بسیاری از ما آن طور که باید و شاید هنوز متوجه آثار زیان بار پلاستیک در زندگی روزمره خود نیستیم. شاید دلیل این امر این نکته باشد که حفاظت از محیط زیست برای ما تبدیل به مطالبه نشده است. در این بین آموزش و پرورش هم درباره نقشی که باید ایفا می کرده حتی قدمی برنداشته است.
در سال های اخیر گروه های محیط زیستی تلاش های زیادی کرده اند تا در غیاب دیگر نهادها وظیفه آموزش و ارتقای سطح آگاهی را به عهده گرفته اند. در این بین اندک نهادهای متولی هم کارهایی انجام داده اند که کافی نیست. به طور مثال در برخی فروشگاه های پایتخت کیسه های تجزیه پذیر گذاشته اند. هرچند با کمال تعجب این کیسه ها گران تر از کیسه های تجدیدناپذیر هستند.
روز 21 تیر به عنوان روز جهانی بدون نایلکس برای یادآوری بلایی است که پلاستیک های دورریختنی بر سر محیط زیست و زندگی ما می آورد. این روز تلنگری است که یادآوری کند ما برای محیط پیرامون خود چقدر ارزش قائل هستیم. با این وجود امسال رسانه ها به ویژه صداوسیما کمتر از حد انتظار به آن پرداخت.
به نظر می رسد تا محیط زیست تبدیل به یک اولویت نشود و توسعه پایدار در سطح شعار باقی بماند وضعیت همین است که فعلا می بینیم. در شرایطی که در بسیاری از نقاط دنیا ظروفی تولید و عرضه می گردد که به طور کامل از نشاسته گیاهی ساخته شده و حتی قابل خوردن هستند ما هنوز در فراهم آوردن زیرساخت های ساده شهر سازگار با محیط زیست مانده ایم.
