به گزارش سلام نو، ساوه شهری در یکصد کیلومتری تهران انتظار می رود دارای یک استادیوم شیک و مجهز باشد. اما این چنین نیست. استادیوم شهید چمران در خیابان های اصلی شهر واقع شده اما قدیمی است و فاقد کمترین امکانات. فریبرز محمود زاده، مسئول برگزاری بازی های لیگ یک که روز پنج شنبه به منظور برگزاری جشن قهرمانی لیگ 2 به شهر ساوه سفر کرده بود به محض ورود به شهر به دیدار فرماندار رفت و خطاب به فرماندار شهر گفت تیم خوشه طلایی با این استادیوم نمی تواند میزبان بازی های دسته اول باشد به شرط اینکه پیش از شروع بازی ها دستی به سر و روی استادیوم کشیده شود و نقصان ها برطرف شود که فرماندار هم در جواب دغدغه های سازمان لیگ برتر را قابل درک دانست و گفت همه در شهر بسیج خواهند شد که استادیوم درست شود و تیم خوشه طلایی دغدغه ای برای حضور در بازی های فصل آینده دسته اول نداشته باشد.
اما استادیوم شهید چمران ساوه در روز برگزاری بازی فینال لیگ 2 بین خوشه طلایی و آرمان گهر سیرجان یک میهمان وِیژه داشت. علی پروین و ناصر ابراهیمی. استادیوم جایگاه وی آی پی نداشت و داربست محلی که علی پروین در آنجا نشسته بود را با مردم عادی جدا کرده بود اما مردم به راحتی و در جریان بازی از داربست ها رد می شدند و به کنار علی پروین می آمدند تا به او خوش آمد بگویند و عکس سلفی بگیرند. این ماجرا از سوت آغاز بازی شروع شده بود و تا پایان بازی که علی پروین برای اهدای جام به داخل زمین رفته بود ادامه داشت و علی پروین خم به ابرو نیاورد. حتی یک تشر کوچک به یک تماشاگر هم نزد که الان وسط بازی است و دارم بازی را نگاه می کنم و عکس بماند برای بین دو نیمه یا آخر بازی و همه این ها نشان می دهد مردم بی جهت علی پروین را دوست ندارند و او بدون دلیل علی پروین نشده است. و همه این ها در حالی بود که هوای ساوه در جریان بازی گرم بود.
بازی یک بر صفر به سود تیم خوشه طلایی تمام شد و شاگرد علی آقا (محسن عاشوری) با تیم خوشه طلایی علاوه بر صعود به دسته اول قهرمان شد و علی پروین جام را به او اهداء کرد و قطعا این اتفاق برای علی پروین خوشایند بود. ابتدای بازی، بین دو نیمه و انتهای بازی گروه ایل شاهسون در زمین بازی آهنگ های بومی و محلی اجراء کردند و آخر بازی بازیکنان به افتخار این ایل با جام رقصیدند و بچه ها و خانم هایی که از پشت فنس ها نظاره گر بازی و اهدای جام بودند با یک خاطره ای خوش آنهم یکی دو ساعت بعد از بازی استادیوم را ترک کردند.
آنها مسرور از این اتفاق از خود سوال می کردند آیا از فردای روز این بازی مدیران شهرستان دستی به سر روی استادیوم قدیمی شهید چمران خواهند کشید تا خوشه طلایی در شهر ساوه میزبان حریفانشان باشد. حضور نزدیک به 4 – 5 هزار تماشاگر در این بازی و شادمانی آنها قطعا برای هر مسئولانی که در استادیوم بودند احساس دینی ایجاد کرد مبنی بر اینکه هزینه برای فوتبال شهر هزینه برای شادمانی مردم است و خدمت همیشه ساخت و ساز و بهره برداری از طرح های عمرانی نیست و باید برای نیازهای روحی و روانی تیم ها هم هزینه کرد.
و فوتبال شهر ساوه باید قدردان بخش خصوصی باشد که خوشه طلایی بدون ریالی کمک از نهادهای دولتی به لیگ یک آمد و حالا نوبت مدیران دولتی است که به کمک این تیم بیایند تا بتواند در شهر خود میزبان حریفان باشد و در ادامه برای صعود به لیگ برتر بجنگد.
