آدم ها را نه مجنون وار دوست دارم و نه فرهاد وار.
به هیچ افسانه ای درمورد عشق و صمیمیت اعتقاد ندارم.
به «تلاش» اعتقاد دارم.
به این که اگر انسان ها تلاش کنند، قدرت را حس میکنند و شرایط را تغییر می دهند.
اگر تلاش کنند، معنای خودشان را برای کلمه ی عشق و دوست داشتن پیدا میکنند. عشق هایی که در فیلم ها و آهنگ های پُرسوز و گُداز به تصویر کشیده میشوند، «بزرگترین سوبرداشت» از معنای عشق است.
رابطه های سالم و عاشقانه، هیچگاه به غم و اندوه چندین ساله ی یکی از دو نفر ختم نمیشود! هیچگاه به بند کشیدن های کورکورانه ندارد.
فحش، تحقیر، کتک و گاهگاهی خیانت های رنگارنگ ندارد. اینها و خیلی از نشانه های دیگر «عشق» نیست! در دوست داشتن های عمیق قرار نیست یک نفر سالها بسوزد و در خفا گریه کند و تر و خشک کند و یک نفر رشد کند! در رابطه های سالم فرمانروا و بَرده وجود ندارد.
در رابطه های سالم، دل آدم خوش است. خوش. خوش به اینکه کسی در کنارش هست که «تلاش» میکند.
پ.ن: قبل از اینکه به رابطه پایان دهید، مطمئن شوید «تلاش» کرده اید و دوست داشتن را امتحان کرده اید.
فرهادها و مجنون ها و کاراکتر مرد در فیلم قرمز، اینها هیچ کدام نماد انسان عاشق نیستند.
خودزنی، خودکُشی، تهدید، حمله، پرتاب، شکستن وسیله ها و بعد دوباره هم آغوشی و گفتن جمله ی دوستت دارم، نشانه ی «دوست داشتن» نیست.
پ.ن: تأثیر فیلمها و آهنگهای اندوهگین را جدی بگیرید. تأثیر دیدن الگوهای اشتباه و رایج عشق در جامعه را جدی بگیرید، به راحتی ذهنتان را به دست این تصویرها نسپارید.
شما بسیار با ارزش تر از این هستید که در رابطه ای باشید که زجر میکشید و بسیار باهوش تر از چیزی هستید که به عنوان «عاشق» در فیلم ها به نمایش گذاشته میشود.
#پونه_مقیمی
