میگو جزء مواد غذایی است که به صورت تازه و یخ زده در دسترس افراد می باشد و به دلیل ویژگی های خاصی که دارد برای مصرف رژیم غذایی افراد بسیار توصیه می شود.
میگو از خانواده سخت پوستان
میگو به عنوان آبزیان، از خانواده سخت پوستان است و به طور عمده در دمای بین ۱۸-۳۸درجه سانتیگراد آب های گرم در دریا زندگی می کند و صرفا برخی از گونه های میگوها در آب شیرین یافت می شود.
در حال حاضر بیش از ۳۰۰نوع میگو با اندازه های مختلفی در سراسر جهان وجود دارد که آن را می توان در نواحی پیدا کرد که کم عمق هستند و به وسیله لنج و کشتی به ساحل حمل می شوند.
یکی دیگر از انواع میگوها، میگوهای پرورشی هستند که از طریق آب دریا به وسیله کانال به سمت مزارع هدایت می شوند و به طور مستقیم در محیط طبیعی دریا پرورش داده می شوند.
شاید یکی از سوالاتی که در خصوص میگوهای دریایی و پرورشی مطرح شود تفاوت آن ها باشد که باید گفت این دو نوع میگو علاوه بر این که در گونه و نژاد خود متفاوت هستند در صید کردن و شیوه عرضه هم متفاوت می باشند.
در خصوص اندازه میگو باید گفت که برخلاف تصوری که عامه مردم دارند میگوهایی که درشت هستند و به اصطلاح به آن ها شاه میگو گفته می شود به خاطر این که مسن هستند و دارای عضلات سفتی می باشند در مقایسه با میگوهایی که کوچکتر هستند خوشمزه نیستند و میگو نیز مانند دیگر جانورانی چون مرغ، گاو و گوسفند در نوع کوچکتر خود خوشمزه تر هستند و علت اینکه در قیمت میگوهای ریز و درشت تفاوتی وجود دارد درصد ضایعاتی آن است.
میگوهای ریز از نظر مواد مغذی با انواع درشت هیچ گونه تفاوتی ندارند و طعم آن ها با یکدیگر متفاوت است.
روش های تشخیص دادن میگوی سالم از ناسالم
میگو یکی از آبزی هایی ست که دارای اسیدهای چرب غیر اشباع است به همین خاطر باید توجه کرد که بسیار سریع خراب می شود.
اندام های گوارشی میگو در قسمت سر آن قرار دارد به همین خاطر ابتدای مرحله فاسد شدن میگو از ناحیه اتصال سر با قسمت بدن است که با شروع شدن این فاسد شدن، سر میگو را جدا می کنند و بدون سر به فروش می رسانند.
در مرحله بعدی، پوست میگو را جدا می کنند که عضله آن باقی می ماند و باید توجه کرد که هر میگویی که بدون سر و بسته بندی شده است دارای مشکل نیست و میگو باید حتما با سر باشد و سر آن هم سفت و محکم به بدن چسبیده باشد.
رنگ میگو با توجه به گونه، نژاد و محیطی که آن زندگی می کند متفاوت است اما پس از این که میگوها پخته می شوند تقریبا تمامی آن ها رنگ صورتی مایل به قرمز می گیرند که هرقدر شدت این رنگ بیشتر باشد نشانه سالم بودن میگو است.
پس باید توجه کرد که اگر میگو پس از این که پخته شود رنگ صورتی کمرنگی داشته باشد یعنی کیفیت آن پایین تر است.
باید به یکنواخت بودن رنگ میگو توجه کرد که لکه های سیاه به شکل خال های درشت نداشته باشد و اگر خال های ریز پراکنده ای در سطح بدن میگو مشاهده شد این نشانه طبیعی بودن میگو است.
میگوی تازه بوی بدی ندارد و صرفا دارای بوی خاص میگو است که به هیچ عنوان تند نیست اما در صورتی که میگو خراب شود بوی شدید و تند آمونیاکی دارد و از این نظر تفاوتی میان میگوی دریایی و پرورشی وجود ندارد.
میگوی دریایی که از لب ساحل به سرعت پس از صید به فروش می رسد بدون بو است.
